Description
Rodzinne Centrum Zdrowia - Otwock.
Placówka medyczna z 10 letnim doświadczeniem na rynku medycznym. W naszej placówce pracują pasjonaci. Posiadamy uśmiechniętą, wykwalifikowaną kadrę. Lekarzy wszystkich specjalności. Serdecznie zapraszamy!
Tell your friends
RECENT FACEBOOK POSTS
facebook.comTimeline Photos
Szałwia działa antybakteryjnie, ściągająco i przeciwzapalnie. Pomaga przy wielu dolegliwościach: stanach zapalnych w jamie ustnej, bólu gardła, ranach i owrzodzeniach. Redukuje nadmierną potliwość i zmniejsza laktację. A na dodatek poprawia pamięć! Szałwia to nieco zapomniane już zioło. A szkoda - już starożytni doceniali szałwię. W wielu miejscach na świecie traktowano ją jako afrodyzjak, lek przeciw bezpłodności, symbol długowieczności, a nawet nieśmiertelności. Rzymianie ratowali się szałwią po ukąszeniach węży. Przypisywano jej nawet właściwości magiczne. Współczesne badania potwierdziły dobroczynne działanie rośliny. Szałwia doskonała na poty Wśród wielu odmian najpopularniejsza jest szałwia lekarska. Surowcem leczniczym są najczęściej liście, zbierane przed kwitnieniem, zawierające olejki eteryczne, garbniki, gorczyce, żywice, kwasy organiczne, flawonoidy, saponiny, prowitamina A, witamina C, P i B1, sole mineralne. W skład rośliny wchodzą też substancje estrogenne i przeciwpotne, dlatego herbatki czy tabletki sprawdzają się w stanach nadmiernej potliwości, doskonale łagodzą uciążliwe "zlewne poty" w okresie menopauzy. Pomagają podczas chorób gorączkowych, w nadczynności tarczycy, a także osobom cierpiącym na podobne dolegliwości np. w stanach nerwicowych. Przeciwpotny napar z liści działa już po 2/3 godzinach i jest skuteczny nawet przez trzy dni! Szałwia na bolące gardło i zęby Szałwia hamuje rozmnażanie bakterii Gram dodatnich i Gram ujemnych (nawet tych odpornych na antybiotyki), odpowiedzialnych za rozwijanie się wielu poważnych infekcji. Ponieważ unieczynnia toksyny bakteryjne, jest nieoceniona we wszelkich stanach zapalnych jamy ustnej, przy pleśniawkach, kłopotach z zębami, dziąsłami (stany ropne). Naparem z szałwii wystarczy kilka razy przepłukać gardło, by pozbyć się bólu gardła nawet przy anginie. Szałwia dla zdających egzaminy Współczesne badania wykazały, że liście szałwii, po krótkim czasie od zażycia, mogą wspomóc pamięć na kilka godzin.W Wielkiej Brytanii przeprowadzono eksperyment. Jedna grupa młodych ludzi zażywała olejek szałwiowy, druga placebo. Po godzinie pokazano im listę kilkunastu luźno dobranych słów. Zadaniem było szybkie odtworzenie listy z pamięci. W grupie, która zażyła olejek, liczba prawidłowo zapamiętanych słów była znacznie większa. Na co jeszcze pomaga szałwia? Powoduje zmniejszenie laktacji, co bywa zbawienne przy bolesnych zapaleniach piersi. Należy ją jednak stosować ostrożnie, by nie doprowadzić do zaniku pokarmu! Szałwia poprawia pracę układu trawiennego, pobudza wydzielanie soku żołądkowego. Ułatwia trawienie i przyswajalność pokarmów. Obniża nieco poziomu cukru we krwi. Herbatka przeciwdziała biegunce, może być stosowana do irygacji pochwy (niewielkie działanie przeciwgrzybiczne). Napar z liści można stosować do okładów przy trudno gojących się ranach i owrzodzeniach żylakowatych. W aptekach dostępnych jest wiele wygodnych w użyciu preparatów z szałwii: herbatki, tabletki, olejek. Jest też składnikiem różnych mieszanek.
Timeline Photos
Pocenie? Auto klimatyzacja działa! Pocimy się pod wpływem stresu, po wysiłku fizycznym, w czasie upału, czy w skutek gorączki. Ale najbardziej pocimy się bez uchwytnej przyczyny. Nasze gruczoły potowe, niezauważalnie, pracują przez cały czas. Gdyby nagle zastrajkowały, organizmowi groziłoby śmiertelne przegrzanie. Powiedzenie "spociłem się jak mysz", gdy chcemy otoczeniu oznajmić, że pot z nas spływa, jest co najmniej nieprecyzyjne. Gryzonie do procesów termoregulacji, czyli trzymania właściwej temperatury ciała, używają przede wszystkim ogonów. Pies, co często można zaobserwować, by wydalić nadmiaru ciepła do otoczenia, odparowuje ślinę z ozora. Pocenie się to sposób na chłodzenie dla owiec, koni i dla nas, ludzi. Fabryka potu Gruczoły potowe usytuowane są w warstwie skóry, zwanej właściwą, w otoczeniu zakończeń nerwowych i cebulek włosów. Przeciętny człowiek ma 2.5 mln gruczołów potowych rozrzuconych na skórze - choć są i tacy, którzy mają ich 5 mln. Zwykle nie są uszczęśliwieni takim nadmiarem. Produkcja potu jest wprost proporcjonalna do ilości gruczołów. Z kolei genetycznie uwarunkowany niedobór gruczołów potowych, ze względu na zaburzenia termoregulacji, to poważna choroba. Gruczoły potowe są usytuowane na całym ciele - z wyjątkiem warg, sutków, powierzchni pod paznokciami i zewnętrznych narządów płciowych. Najobficiej występują na czole, rękach i stopach. Gruczoły potowe w małżowinie usznej "zmieniły specjalizację" i zamiast potu produkują woskowinę. Gruczoł potowy ma kształt długiej, zwiniętej, pustej rurki. Część usytuowana w skórze właściwej produkuje pot, a reszta to przewód, dochodzący do mieszków włosowych i porów skóry, które dystrybuują pot na jej powierzchnię. Zasadniczo pot podobny jest w składzie do osocza krwi - to znaczy, składa się głównie z wody i ma wysokie stężenie soli sodowej i chlorku i niskie stężenie potasu. Źródłem tej cieczy są przestrzenie międzykomórkowe, gdzie przedostaje się osocze z naczyń krwionośnych włosowatych. Ten płyn zbiera się potem w przewodzie gruczołu potowego. Gruczoły potowe są unerwione przez komórki układu współczulnego. Najnowszym odkryciem medycyny jest dodatkowa, oprócz produkcji potu, funkcja tych gruczołów - dostarczają komórek macierzystych, wykorzystywanych przez organizm w procesie leczenia ran i uszkodzeń naskórka. Dlaczego się pocimy Najważniejszym procesem do którego potrzebne jest nam pocenie - jest, wspomniana już termoregulacja. Nasz mózg zbiera informacje z różnych receptorów termicznych, które znajdują się w naszym ciele. Gdy uzna, że wskutek pracy mięśni, procesów metabolicznych lub nadmiernej stymulacji nerwów, temperatura ciała wzrosła za bardzo, uruchamia jeden z procesów termoregulacji. Najczęściej pocenie, gdyż jest ono najefektywniejsze. Cześć mózgu, zwana podwzgórzem, stymuluje gruczoły potowe, te wydzielają duże ilości potu, który następnie parując zużywa duże ilości ciepła. Potrzeba jednej kalorii ciepła by odparować 3 g potu. Głównym czynnikiem, który wpływa na tempo parowania jest wilgotność powietrza. Im wyższa, tym parowanie niższe. Przykładowo powietrze w saunie jest tak wilgotne, że pot nie paruje i organizm nagrzewa się zamiast schładzać, choć przecież pocimy się intensywnie. Mimo to wypacanie się w saunie jest zdrowe, a to ze względu na kolejną ważną funkcjepotu. Wraz z nim organizm pozbywa się niepotrzebnych już, często toksycznych produktów przemiany materii oraz szkodliwych substancji, które trafiły do naszego ciała z otoczenia. . Choć pocenie kojarzy nam się z czymś niezdrowym i niehigienicznym to pot pełni ważną rolę w ochronie naszej skóry. Jest rozpuszczalnikiem dla wydzieliny gruczołów łojowych. Wspólnie z nią tworzy ochronna warstwę, która ma nas bronić przed drobnoustrojami i wysuszeniem.
Timeline Photos
Pod tą dziwaczną nazwą kryję się słonecznik bulwiasty pochodzący z Ameryki Północnej. Indianie uprawiali go jeszcze przed odkryciem Ameryki! Jego bulwy są jadalne, smaczne (mają orzechowy posmak), a przede wszystkim – stanowią uzupełnienie diety cukrzycowej. Nie zawierają skrobi, tylko inulinę, naturalną frakcję błonnika, która przekształca się w cukier prosty zwany fruktozą. Ale nie tylko obecności inuliny topinambur zawdzięcza swoje liczne właściwości zdrowotne. W czym zatem może pomóc diabetykom ten przysmak Indian? 1. Reguluje poziom cukru we krwi Topinambur pomaga w codziennych zmaganiach z poziomem cukru, bo redukuje wchłanianie glukozy z jelit do krwi, uaktywnia fermentację glukozy, wzmacnia działanie własnej insuliny, zmniejsza insulinooporność oraz wspomaga wytwarzanie się glikenu w wątrobie. Dlaczego tak się dzieje? Otóż cząsteczki inuliny, których nie rozpuścił kwas solny w żołądku, wchłaniają spore ilości glukozy z posiłków diabetyka. Nie bez znaczenia jest również rola błonnika, który absorbując glukozę zapobiega jej wchłanianiu się do krwi. Topinambur w swoim składzie posiada także krzem, potas, mangan i cynk, odpowiedzialne za syntezę insuliny. Jest na liście produktów z niskim indeksem glikemicznym (14). I na tym mogłyby się skończyć zalety odżywczej bulwy, bo i tak po pierwszym akapicie widać, że jest ich całe mnóstwo, ale to dopiero zalążek zdrowotnych właściwości topinambura. 2. Obniża cholesterol Bulwy topinambura nie zawierają tłuszczu ani cholesterolu. Ta krzepiącą wiadomość wynika z tego, że inulina częściowo przekształca się w naszym organizmie w kwas mlekowy. Z kolei bakterie kwasu mlekowego wiążą cholesterol w jelicie i dzięki temu zmniejszają jego stężenie we krwi. 3. Oczyszcza organizm Trzy składniki bulwy – inulina, pektyny oraz błonnik – wiążą szkodliwe związki, w tym toksyny, metale ciężkie, cholesterol i kwasy tłuszczowe. To powoduje naturalną detoksykację organizmu. Prawdą jest, że każda komórka posiada własny system oczyszczający. Jednak działa on sprawnie pod warunkiem utrzymania pewnego poziom toksyn, dla każdego człowieka jest to inny poziom. Po jego przekroczeniu układ oczyszczający szwankuje, gromadzą się toksyny i zaburzają równowagę całego organizmu. Dlatego warto sięgać po tę nieinwazyjną formę detoksykacji i odzyskać energię życiową. 4. Wzmacnia układ odpornościowy W przypadku topinambura mamy do czynienia z jednoczesnym występowaniem inuliny, błonnika pektynowego, fruktozy, żelaza, krzemienia, aminokwasów, biopierwiastków i witamin. Ta prozdrowotna mieszanka powoduje odporność na stresujące sytuacje. Poprawia też wskaźniki immunologiczne krwi, przez co zmniejsza skłonność do infekcji. 5. Pozytywnie wpływa na pracę nerek Topinambur usprawnia pracę nerek oraz pomaga szybciej wyzdrowieć osobom z ostrą niewydolnością tego organu. Wykazuje działanie moczopędne i oczyszcza z kamieni… 6. Zapobiega infekcjom dróg moczowych … a skoro oczyszcza organizm i usprawnia pracę nerek to również zmniejsza ryzyko infekcji dróg moczowych. Inulina oraz część niestrawionej fruktozy wydalone zostają przez kłębuszki nerkowe do pęcherza, gdzie działają na zasadzie przylegania do nich bakterii chorobotwórczych. 7. Utrzymuje właściwą mikroflorę jelit i poprawia przemianę materii Inulina to błonnik roślinny, który korzystnie wpływa na funkcjonowanie układu pokarmowego i zapobiega zaparciom. Jako naturalny prebiotyk jest idealną pożywką dla bakterii jelitowych. Dzięki jej obecności w naszym organizmie wzrastają odpowiednie bakterie, a rozwój szkodliwej flory jest hamowany. 8. Zmniejsza ryzyko miażdżycy Spożycie inuliny sprawia, że spada ilość trójglicerydów krążących we krwi, zarówno po posiłku, jak i na czczo. Topinambur szczęśliwie redukuje syntezę kwasów tłuszczowych i trójglicerydów w wątrobie, a mając ich odpowiedni poziom nie musimy obawiać się miażdżycy. 9. Wzmacnia serce Bulwy topinambura są bogatym źródłem potasu, który wzmacnia naczynia krwionośne oraz serce. Poza tym zachowany w normie cholesterol również chroni od choroby wieńcowej serca. 10. Spowalnia procesy starzenia się komórek Topinambur zawiera krzemionkę. A to oznacza, że dzięki niej nasz metabolizm działa sprawniej, a komórki szybciej się regenerują. W rezultacie zyskujemy piękną skórę, włosy, paznokcie oraz zdrowe zęby.
Timeline Photos
Grzybica między palcowa nazywana jest "stopą atlety", bo dotyka najczęściej sportowców. Inne postacie grzybicy stóp to potnicowa i złuszczająca. Wszystkie zaczynają się od pieczenia i świądu skóry. Dowiedz się, jak rozpoznać grzybicę. Grzybica stóp zaczyna się od zaczerwienienia skóry na stopach. Dopiero później, gdy grzyby już usadowią się w skórze, widać drobne pęcherzyki (jak czubek szpilki), pojawia się obrzęk, swędzenie i pieczenie. Jeśli choroba nie zostanie powstrzymana, zakażona skóra może pękać, łuszczyć się, a nawet odchodzić sporymi płatami. Rodzaje grzybicy stóp o Między palcowa Najbardziej powszechna. Jest określana jako stopa atlety lub sportowca, ponieważ właśnie sportowcy cierpią na nią najczęściej. Pierwsze zmiany pojawiają się między piątym a czwartym palcem stopy, bo to między nimi jest najcieplej, najwilgotniej i najciaśniej. Skóra u nasady tych palców jest mocno zaczerwieniona lub pęknięta, a przy wycieraniu stóp dokucza ból. Z czasem choroba przenosi się na kolejne palce. Najrzadziej występuje między paluchem a drugim palcem, bo tu dociera najwięcej powietrza i palce nie przylegają ściśle do siebie. • Potnicowa Charakteryzuje się występowaniem licznych drobniutkich pęcherzyków na podeszwach stóp i czerwonym zabarwieniem skóry. • Złuszczająca Objawia się nadmiernym rogowaceniem i złuszczaniem się naskórka całej stopy. O tzw. mokasynowej postaci grzybicy złuszczającej mówi się, gdy obejmuje ona nie tylko podeszwę, ale i brzeg stopy – tyle, ile jest schowane w bucie. Przy każdym rodzaju choroby w mniejszym lub większym nasileniu występuje świąd oraz pieczenie skóry. Czasem są one tak dokuczliwe, że nie pozwalają spokojnie spać ani koncentrować się na pracy.
Timeline Photos
Grzybica paznokci najczęściej dotyczy paznokci stóp. Jak leczyć grzybicę paznokci: iść do lekarza czy próbować domowych sposobów? Leczenie grzybicy paznokci nie jest proste. Zamiast leczyć grzybicę w domu trzeba jak najszybciej pójść do lekarza dermatologa. Leczenie grzybicy paznokci pod okiem doświadczonego lekarza to jedyna gwarancja na skuteczne pozbycie się grzybicy paznokci. Grzybica paznokci nic sobie nie robi z domowych sposobów. Leczenie grzybicy paznokci jest zadaniem dla fachowca. Wypróbowywanie rozmaitych środków w domu jest więc stratą czasu. Jeśli chcemy skutecznie poradzić sobie z grzybicą paznokci trzeba pójść do dermatologa. Zrobić badanie mykologiczne i przestrzegać zaleceń lekarza. Przepisze on zapewne zarówno leki do stosowania miejscowego jak też, skuteczniejsze, preparaty doustne. Leczenie grzybicy paznokci - leki doustne Dzisiaj w leczeniu grzybicy paznokci medycyna dysponuje skuteczniejszymi i dającymi mniej działań niepożądanych lekami. Pierwszy z nowych leków to terbinafina. Jest skuteczna w przypadku zakażenia dermatofitami. Jest jednak mniej skuteczna w przypadku zakażenia drożdżakami Candida albicans lub pleśniami, które także się zdarzają. Dlatego ważne jest, by lekarz wiedział z jakiego rodzaju zakażeniem ma do czynienia. Terbinafinę przyjmuje się codziennie przez sześć tygodni, czasem dłużej, nawet do sześciu miesięcy. Innym nowym lekiem, który działa także w przypadku drożdżaków, jest itrakonazol. Ten lek przyjmuje się przez tydzień, raz miesiącu. Kuracja trwa 3 tygodnie. Leczenie grzybicy paznokci - leki miejscowe Leki stosowane miejscowo uzupełniają jedynie leczenie ogólne w leczeniu grzybicy paznokci. Występują w formie specjalnych lakierów do paznokci, tak jak cyklopiroks i amorolfina. Dostępne są także w formie kremów tak jak bifonazol. Preparaty te stosowane samodzielnie rzadko dają sobie radę z grzybicą paznokci, mówi się, że skutkują jednie w połowie przypadków. Dlatego należy ich używać jako uzupełnienie do preparatów przyjmowanych doustnie. Leczenie grzybicy paznokci: chirurgiczne metody leczenia grzybicy paznokci Jeśli grzybica paznokci jest uporczywa, nie poddaje się leczeniu lub nawraca, lekarz podejmuje z reguły decyzję o wykonaniu operacji zdjęcia zakażonej płytki paznokciowej, eliminując w ten sposób źródło infekcji. W czasie operacji starannie oczyszcza się łożysko paznokcia i wał paznokciowy, tak by usunąć mogące tam pozostawać grzyby. Następnie co tydzień pacjent przychodzi na kontrolę, która polega na ponownym oczyszczeniu łożyska paznokcia oraz zastosowaniu miejscowych środków przeciwgrzybiczych. W trakcie kuracji cały czas podaje się również doustne preparaty przeciwgrzybicze. Taka skojarzona terapia jest skutecznym sposobem leczenia uporczywych grzybic paznokci. Obecnie istnieją też ośrodki, w których leczy się grzybicę paznokci za pomocą naświetlania promieniem lasera neodymowo-jagowego. Kuracja wymaga pięciu 5-7 zabiegów w odstępach 4 dniowych lub tygodniowych.
Timeline Photos
Skąd biorą się łzy? Podstawowym źródłem produkcji łez jest umiejscowiony w przednio-górnym kącie oczodołu gruczoł łzowy, dzielący się na część górną (oczodołową) i dolną (powiekową). Wspomagają go gruczoły łzowe dodatkowe Wolfringa i Krausego. Najbardziej zewnętrzna warstwa filmu łzowego - lipidowa, zapobiegająca parowaniu łez pochodzi natomiast gruczołów Meiboma oraz Zeissa Budowa i skład filmu łzowego Film łzowy pełni najważniejszą role w funkcjonowaniu aparatu ochronnego oka. Jego najbardziej zewnętrzną część stanowi warstwa lipidowa, składająca się z estrów, wolnych kwasów tłuszczowych i trójglicerydów. Środkowa warstwa, stanowiąca aż 98 % grubości filmu łzowego zbudowana jest w ogromnej większości z wody, a także lizozym i immunoglobuliny, co zapewnia jej właściwości bakteriobójcze. Wewnętrzna warstwa śluzowa (mucynowa) stanowiąca około 0.5% grubości, szczelnie przylegając do powierzchni oka warunkuje prawidłowy kontakt filmu łzowego z rogówką i spojówką. Bardzo ważnym składnikiem łez w kontekście nawilżania powierzchni oka jest kwas hialuronowy,ponieważ jedna cząsteczka tego związku potrafi związać jednocześnie około 250 cząsteczek wody. Funkcje łez Dzięki ścisłemu do niej przyleganiu, łzy mają zdolność do kształtowania powierzchni rogówki, co pośrednio wpływa na jakość widzenia. Nawet niewielki ubytek w grubości filmu łzowego, z uwagi na jego wysoką zdolność do załamywania konta promieni świetlnych powoduje niekiedy znaczne pogorszenie ostrości widzenia. Najważniejszą funkcją łez jest jednak oczyszczanie powierzchni gałki ocznej z drobnoustrojów, bakterii, kurzu i pyłu. Rolę wspomagającą odgrywa tu ruchoma spojówka, która pozwala na mechaniczne usuwanie ciał obcych, które trafią na powierzchnię rogówki. W przypadku poważnego zanieczyszczenia kanaliki łzowe nie są w stanie skutecznie odprowadzić do jamy nosowej ponadprzeciętnej ilości wyprodukowanej cieczy – wówczas jej nadmiar wraz z ciałem obcym uchodzi na zewnątrz co nazywamy łzawieniem. Dzięki odpowiedniemu składowi chemicznemu ludzkie łzy wykazują działanie antybakteryjne, przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe, za zwyczaj zapobiegając infekcjom w obrębie gałki ocznej. Jako część układu optycznego oka, rogówka jest stuprocentowo przejrzysta, zatem nie może być unaczyniona. Kolejna funkcja łez, również wynikająca z ich składu chemicznego, a także faktu ścisłego przylegania do powierzchni oka polega na odżywianiu rogówki. Niedostateczna jakość bądź spadek ilości filmu łzowego prowadzą do fizycznych ubytków w powierzchni rogówki, czego konsekwencją jest poczucie dyskomfortu i pogorszenie jakości widzenia.
Timeline Photos
Krępujemy się podać usianą kurzajkami dłoń. A pozbyć się ich jest niełatwo, bo są uparte i chimeryczne. Kurzajki powstają w wyniku zakażenia wirusem HPV. Czasami same znikają, kiedy indziej zniszczone – odrastają. Sprawdź, które sposoby na kurzajki są skuteczne. Kurzajki czyli brodawki zwykłe są efektem zarażenia się niektórymi typami wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV – Human Papilloma Virus). Typową lokalizacją dla tych łagodnych zmian skórnych są ręce, ale mogą one utworzyć się także w innych miejscach. Szpecą, nie są jednak dokuczliwe, chyba że utworzą się na stopach. Wtedy mogą sprawiać ból przy chodzeniu. Nie wolno ich rozdrapywać, bo się rozsiewają. Kurzajki pełne tajemnic Kurzajki są powszechne, ponieważ wirusami HPV można łatwo się zarazić poprzez kontakt z zainfekowaną osobą lub z przedmiotem, którego dotykała. Układ immunologiczny nie zawsze sobie radzi z kurzajkami. Zdarza się, że je szybko niszczy. Na ogół jednak utrzymują się nawet latami, zanim nasze przeciwciała "zauważą" je i zniszczą. W tym czasie zakażamy innych i siebie. Możemy je np. przenieść z palców na twarz. Ta banalna zmiana skórna wciąż skrywa wiele tajemnic. Nie wiemy, dlaczego po zlikwidowaniu jednej lub dwóch kurzajek inne znikają same. Niestety, żadna z metod leczenia nie gwarantuje, że nie powrócą. Mimo to wypowiedzmy wojnę kurzajkom! Łagodne leczenie kurzajek Walkę z kurzajkami warto zacząć od leczenia farmakologicznego, bo jest bezbolesne, tanie i nie pozostawia po sobie śladu. Trzeba tylko być cierpliwym, bo trwa 6-8 tygodni. Najczęściej stosuje się preparaty z kwasem mlekowym i salicylowym, np. Duofilm, Brodacid. Trzeba nimi codziennie smarować brodawkę. Zdrową skórę wokół niej warto ochronić bezbarwnym lakierem do paznokci lub wazeliną, bo leki te zawierają substancje żrące. Możemy też wybrać specyfiki do domowego wymrażania kurzajek (Wartix, Wartner), które sprawiają, że po 10-14 dniach brodawka odpada. Agresywne metody usuwania kurzajek Kurzajki są nieprzewidywalne, dlatego niektórym pomogą farmakologiczne metody leczenia, a innym – nie. W tym drugim przypadku skorzystajmy z zabiegów u dermatologa. Bardzo skuteczne jest wyłyżeczkowanie kurzajki, ale pozostaje po nim przebarwienie. Mniej inwazyjna jest krioterapia (wymrażanie ciekłym azotem). Rzadko pozostawia ślad, mogą się jednak pojawić odbarwienia skóry, jeśli wymraża się brodawki w innych miejscach niż podeszwy stóp i dłonie. Kurzajki likwiduje się też laserem CO2. Usuwa je precyzyjnie, jednak niekiedy tworzą się blizny. Oba zabiegi czasami trzeba powtarzać, aby mieć pewność, że zostały zniszczone wszystkie komórki zainfekowane przez wirusy HPV. Możemy się też zdecydować na elektrokoagulację (przyżeganie prądem). To tani, ale bolesny zabieg. Koszt takich kuracji wynosi od kilkudziesięciu do kilkuset złotych, w zależności od metody i liczby usuwanych zmian.
Timeline Photos
Arbuz – rzeczy, których o nim nie wiecie! Arbuz jest owocem lubianym przez wiele osób, głównie przez swój słodki smak oraz właściwości orzeźwiające, które nam zapewnia dzięki dużej zawartości wody. W rzeczywistości arbuz aż w 90% jest płynny. Zawiera on bardzo wiele właściwości, które są bardzo korzystne dla naszego organizmu, ale są one w większości przez nas nieznane. Za chwilę więc poznacie pięć rzeczy na temat arbuza, o których prawdopodobnie nie wiedzieliście! 1. Arbuz jest bogaty w przeciwutleniacze Arbuz to owoc bogaty w przeciwutleniacze, zwłaszcza likopen, zawiera ich nawet więcej niż surowy pomidor. Oprócz tego, że jest świetnym przeciwutleniaczem, zatrzymuje również działanie wolnych rodników, a także wzmacnia układ odpornościowy. Ponadto likopen zapobiega uszkodzeniom komórek, co sprawia, że chroni nas przed rakiem. Najlepiej jest spożywać ten owoc przynajmniej trzy razy w tygodniu, przyniesie to wiele korzyści dla naszego zdrowia. Nie zapominajmy też o jedzeniu nasion arbuza, ponieważ są bardzo pożyteczne dla naszego zdrowia. 2. Wywołuje uczucie sytości Dlatego, że składa się głównie z wody, arbuz sprawdza się świetnie w wywoływaniu uczucia sytości, a tym samym zapobiega przejadaniu się. Wystarczy tylko zjeść mały kawałek arbuza przed posiłkiem, pozwoli nam to na zjedzenie mniejszej ilości jedzenia. W ten sposób unikniemy takich przypadłości jak otyłość czy nadwaga. Jak wiemy, arbuz zawiera sporo miąższu, dzięki czemu możemy cieszyć się jego pysznym smakiem. 3. Arbuz jest dobry dla kobiet w ciąży Jedzenie arbuza podczas ciąży jest bardzo dobre, ponieważ zawiera on dużo witaminy C. Jak dobrze wiemy, ta witamina jest idealna do zapobiegania i zwalczania chorób dróg oddechowych, takich jak grypa czy przeziębienie. Niektórzy ludzie jedzą arbuza z odrobiną soku cytrynowego, co jeszcze zwiększa zawartość witaminy C, którą dostarczamy do organizmu. Należy również pamiętać, że arbuza można dodać dowody, dodaje to pysznego smaku wodzie i wzbogaca ją w cudowne właściwości. 4. Zapobiega skurczom Arbuz jest bardzo pomocny dla wszystkich osób, które czynnie uprawiają sport. Dzieje się tak, ponieważ zawiera on potas i witaminę B6, dzięki czemu zapobiega ewentualnym skurczom mięśni, które mogą powstać przy nadmiernym wysiłku fizycznym. Składniki te ułatwiają wchłanianie się białka w naszym organizmie, dzięki czemu unikamy skurczy. Dlatego jeśli uprawiamy sport, dobrze jest zjeść kawałek arbuza przed rozpoczęciem ćwiczeń. Arbuz sprawdza się równie dobrze po zakończeniu ćwiczeń, ponieważ dzięki dużej zawartości wody w składzie, jest bardzo orzeźwiający. 5. Arbuz jest dobry na serce Ostatnie badania przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych wykazały, że arbuz jest dobry dla naszego serca, ponieważ regularnie spożywany, utrzymuje ciśnienie krwina odpowiednim poziomie, dzięki czemu zapobiega chorobom układu sercowo-naczyniowego. Niestety tutaj też pojawia się problem, aby utrzymać odpowiedni poziom ciśnienia krwi za pomocą arbuza, należy zjadać aż półtora owocu dziennie, co może być nieco uciążliwe.
Timeline Photos
Pięć tysięcy lat temu cesarz chiński Szen Nung, odpoczywając w cieniu drzewa herbacianego, czekał na swój ulubiony napój - przegotowaną wodę. Listki, które wpadły wtedy do garnka z wrzątkiem, sprawiły, że smak otrzymanego naparu zachwycił władcę. Zielona herbata, oprócz walorów smakowych, ma także właściwości lecznicze. Zielona herbata zmniejsza ryzyko raka Międzynarodowe badania nad właściwościami zielonej herbaty wykazały jej antynowotworowe działanie. To zasługa m.in. bardzo silnych przeciwutleniaczy, które chronią DNA przed działaniem substancji kancerogennych i zmianami mogącymi prowadzić do rozwoju nowotworów. Dobrze udokumentowane jest zwłaszcza ich ochronne działanie przed rakiem skóry, wywoływanym głównie przez promieniowanie UV. Stwierdzono, że regularne picie zielonej herbaty wyraźnie zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania, a ponadto zapobiega poparzeniom słonecznym. Zielona herbata przedłuża życie i chroni przed demencją Japończycy uważają, że wypicie od 4 do 10 filiżanek tego napoju dziennie korzystnie wpływa na zdrowie i przedłuża życie człowieka średnio o 3 lata. Holendrzy twierdzą, że cztery filiżanki dziennie zmniejszają zachorowalność na arteriosklerozę. Naukowcy zalecają więc wypijanie każdego dnia kilku szklanek zielonej herbaty dla przyjemności i zdrowia Pierwsze wyniki prowadzonych obecnie badań wskazują, że zielona herbata może chronić mózg przed różnymi formami starczej demencji. Wykazano bowiem, że polifenole wiążą się z toksycznymi składnikami (nadtlenkiem wodoru i beta-amyloidem), odgrywającymi istotną rolę w rozwoju choroby Alzheimera. Po wchłonięciu przez organizm polifenole rozkładają się, przeobrażając się w nieszkodliwą mieszankę związków. Zielona herbata poprawia wygląd skóry Zielona herbata jest bardzo atrakcyjnym składnikiem kosmetyków. Ponieważ dostarcza licznych antyoksydantów niwelujących niszczące działanie wolnych rodników, kremy z jej dodatkiem chronią skórę przed fotostarzeniem – opóźniają pojawienie się zmarszczek i przebarwień. Dzięki zaś właściwościom antybakteryjnym i przeciwzapalnym wyciągi z zielonej herbaty stosuje się w kosmetykach przeznaczonych do pielęgnacji skóry przetłuszczającej się i trądzikowej. Zielona herbata - doping dla mózgu Herbata pobudza i orzeźwia dzięki dużej zawartości teiny działającej tak samo jak kofeina znajdująca się w kawie. Liście herbaty, zarówno czarnej, jak i zielonej, mają od 2,5 do 4 procent teiny, z której około 80 procent przechodzi do naparu podczas parzenia. Filiżanka herbaty zawiera od 30 do 100 mg teiny. Po jej wypiciu zwiększają się zdolności umysłowe i fizyczne organizmu, a uczucie senności, znużenia i wyczerpania mija. Teina nie tylko ułatwia proces uczenia się i poprawia zdolność kojarzenia, ale reguluje też pracę jelit, a u niektórych osób łagodzi różnego rodzaju bóle. Pobudza jednak tylko świeży napar i to uzyskany najwyżej po 3 minutach. Herbata parzona dłużej działa relaksująco. Zielona herbata wspomaga układ krążenia Wyjątkowy zestaw cennych substancji sprawia, że zielona herbata jest nieoceniona w profilaktyce chorób układu krążenia. Przeciwdziała odkładaniu się złogów na ścianach naczyń krwionośnych, przez co zwiększa się ich przepuszczalność. Hamuje wchłanianie cholesterolu do krwiobiegu, zmniejsza lepkość płytek krwi, zapobiegając tworzeniu się skrzepów. W rezultacie picie zielonej herbaty zapobiega nadciśnieniu, obniża ryzyko zawału serca, choroby wieńcowej, udaru mózgu. Co zawiera zielona herbata? • związki garbnikowe • alkaloidy (teofinę, teobrominę) • związki purynowe • lecytynę • kumaryny • witaminy A, B1, B2, B5, C, E, K, P, PP • barwniki (m.in. chlorofil, ksantofil, karoten) • związki mineralne zawierające wapń, magnez, żelazo, sód, fosfor, miedź, fluor, mangan, krzem i jod • olejki eteryczne • aminokwasy • flawonoidy
Timeline Photos
Odwodnienie organizmu to poważny stan, który stanowi zagrożenie zwłaszcza dla dzieci i osób starszych. Odwodnienie najczęściej kojarzy się z upałami, jednak do utraty wody przez organizm może dojść także zimą lub w wyniku różnych chorób. Sprawdź, jakie są przyczyny i objawy odwodnienia, na czym polega leczenie i jak mu zapobiegać. Odwodnienie to stan chorobowy, który jest wynikiem utraty wody i elektrolitów przez organizm. Te ostatnie są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, dlatego skutkiem odwodnienia jest zachwianie jego równowagi wodno-elektrolitowej. W związku z tym odwodnienie to bardzo niebezpieczny stan, szczególnie u dzieci, gdyż u nich utrata płynów w organizmie następuje znacznie szybciej niż u dorosłych. W zależności od rodzaju zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej, wyróżnia się 3 rodzaje odwodnienia: o hipertoniczne (hiperosmolarne) – charakteryzuje się większą utratą wody niż elektrolitów o hipotoniczne (hipoosmolarne) – cechujące się przewagą utarty elektrolitów o izotoniczne (izoosmolarne) – spowodowane utratą takiej samej ilości wody i elektrolitów Odwodnienie – przyczyny Odwodnienie organizmu może być wynikiem biegunek, wymiotów lub gorączki. Przyczyną tego stanu mogą być także choroby nerek (moczówka prosta, cukromocz, przewlekła niewydolność nerek), choroba Parkinsona (jednym z jej objawów mogą być zaburzenia połykania, które mogą powodować niechęć do przyjmowania płynów i pokarmów). Do odwodnienia organizmu może dojść również podczas upałów. Wówczas do utraty wody dochodzi wyniku pocenia się, które jest niezbędne do schłodzenia organizmu. Człowiek w czasie upałów może stracić nawet ponad 10 litrów wody. Jeśli nie zadbamy o uzupełnienie jej niedoborów, dochodzi do odwodnienia. Warto wiedzieć, że na upały najbardziej wrażliwe są osoby starsze i te ze sporą nadwagą, małe dzieci, niepełnosprawni, a także przyjmujące środki moczopędne. U nich ryzyko odwodnienia organizmu jest największe. Co mniej oczywiste, do odwodnienia może dojść również w czasie zimy. Podczas mrozów dochodzi do znacznej utraty wody na skutek intensywnego oddawania ciepła z parą wodną podczas oddychania. Odwodnienie – objawy Początkowo pojawiają się: • wzmożone pragnienie • rzadsze oddawanie moczu (a jeśli już go oddajemy, to jest w kolorze ciemnożółtym) • suchość śluzówek jamy ustnej i języka • wzdęty brzuch • brak apetytu • senność, choć czasami pobudzenie U niemowląt można zauważyć zapadające się ciemiączko (u niemowląt) i gałki oczne Jeśli nie dojdzie do uzupełnienia wody w organizmie, w dalszej kolejności pojawiają się: • przyspieszona akcja serca • utrata elastyczności skóry (skóra plastelinowata) • zmniejszenie pocenia (suchość skóry w okolicach pachowych i pachwinowych) • gorączka • zmniejszenie napięcia gałek ocznych Następnie dochodzi do: • spadku ciśnienia tętniczego krwi w pozycji stojącej (hipotonia ortostatyczna) • pojawienia się drgawek • utraty przytomności Odwodnienie – leczenie Leczenie polega na zapobieganiu dalszej utracie wody z organizmu i uzupełnianiu jej niedoborów. W przypadku odwodnienia hipertonicznego podaje się płyny bez elektrolitowe - wodę lub niesłodzoną herbatę. Można zastosować doustną terapię nawadniającą (ang. Oral Rehydration Salts, skrót ORS). Należy pamiętać, aby niedoborów płynowych nie uzupełniać zbyt gwałtownie. W poważniejszych przypadkach, konieczne może być dożylne podawanie 5 proc. glukozy (odwodnienie hipertoniczne) lub roztworu NaCl (chlorek sodu) lub NaCl i KCl (chlorek sodu i chlorek potasu) - przy odwodnieniu hipotonicznym. W skrajnych przypadkach pacjent jest umieszczany na oddziale intensywnej terapii.
Timeline Photos
Szczyt pylenia traw i pokrzywy w czerwcu. Ważna informacja dla uczulonych na PYŁKI TRAW i POKRZYWY! W czerwcu przypada apogeum pylenia tych roślin. Na pyłki traw, które są najczęstszą przyczyną sezonowych dolegliwości alergicznych w Polsce, powinni uważać wszyscy uczuleni, ponieważ w tym miesiącu ich stężenie w powietrzu będzie bardzo wysokie prawie w całym kraju. Ponadto objawy alergii będą potęgowane przez alergeny pyłku kwitnącego właśnie żyta (które także jest trawą, tyle że uprawną). W związku z tym uczuleni na pyłki traw powinni omijać kwitnące pola i łąki, zwłaszcza od godz. 5 do 8 oraz między godz. 17 a 19, ponieważ wówczas obserwuje się dwukrotne zwyżki stężenia tych alergenów w powietrzu. W czerwcu najbezpieczniejszym miejscem dla alergików będzie morska plaża, gdzie wiatr wiejący od strony morza przynosi wolne od pyłku powietrze. Na spacer można się wybrać także w wyższe partie gór (powyżej 600 m n.p.m), gdzie stężenie pyłku traw jest jeszcze niskie. Podobne zalecenia dotyczą uczulonych na pokrzywę, którzy dodatkowo powinni omijać wilgotne lasy. Na szczęście tych jest znacznie mniej, ponieważ pokrzywa rzadko jest przyczyną alergii. Osoby uczulone na pyłki powinny pamiętać o okularach przeciwsłonecznych (najlepiej z szerokimi zausznikami przy szkłach), które ochronią oczy przed wtargnięciem alergenów, a także o nakryciu głowy, które zabezpieczy przez wnoszeniem do domu pyłków znajdujących się na włosach.
Timeline Photos
Ukąszenie przez kleszcza nie zawsze wymaga interwencji lekarza, ponieważ w większości przypadków pajęczaka można usunąć samemu. Wystarczy tylko przestrzegać kilku podstawowych zasad, by wiedzieć jak prawidłowo usunąć kleszcza i uchronić się przed groźnymi infekcjami wirusowymi: boreliozą, odkleszczowym zapaleniem mózgu i anaplazmozą. Sprawdź, co robić po ukąszeniu kleszcza i jak go bezpiecznie usunąć. Jak prawidłowo usunąć kleszcza? Podstawowa zasada brzmi: im wcześniej kleszcz zostanie usunięty z naszego ciała, tym mniejsze prawdopodobieństwo zakażenia odkleszczowym zapaleniem mózgu i boreliozą. Obecnie w aptekach dostępne są rozmaite przedmioty, które ułatwiają nam usuwanie kleszczy ze skóry, np. długopisy (ok. 27 zł), przyssawki (ok. 150 zł) a nawet lassa (ok. 21 zł) i karty do usuwania kleszczy. Jeśli nie jesteśmy w stanie sami usunąć kleszcza, udajmy się na pogotowie. Usuwanie kleszcza krok po kroku o wysterylizuj spiczastą pęsetę do usuwania kleszczy (alternatywą dla pęsety są miniaturowe pompki ssące, plastikowe "kleszczołapki" dostępne w aptekach) • chwyć kleszcza jak najbliżej powierzchni swojej skóry • delikatnie, ale stanowczo pociągnij kleszcza do góry • po wyjęciu kleszcza, umieść go na kartce papieru i sprawdź, czy został usunięty w całości • odkaź obszar ukąszenia spirytusem i załóż gazik • po usunięciu kleszcza dokładnie umyj ręce, zdezynfekuj miejsce ukłucia wodą utlenioną lub 40 proc. alkoholem i obserwuj miejsce po ukłuciu. Jeśli wystąpi niepokojąca zmiana, skonsultuj się z lekarzem Czego nie robić podczas usuwania kleszcza? • nigdy nie łap kleszcza za jego obrzęknięty brzuch, ponieważ istnieje ryzyko, że wyciśniesz do swojego organizmu zainfekowany płyn • nigdy nie wykręcaj kleszcza, ponieważ jego głowa pozostanie w twoim ciele • nie staraj się dusić kleszcza wazeliną, masłem, lakierem do paznokci, benzyną lub alkoholem. W ten sposób tylko sprowokujesz wymioty kleszcza i zwiększysz ryzyko wystąpienia infekcji • nigdy nie usuwaj kleszcza gołymi rękami, kleszczykami do paznokci itp. - wówczas odrywasz tylko odwłok, a w skórze pozostaje główka i tułów kleszcza, co może mieć niebezpieczne konsekwencje zdrowotne Leczenie po usunięciu kleszcza Po usunięciu kleszcza powinniśmy przez miesiąc obserwować ukąszoną część skóry. Po tym czasie może bowiem dojść do wystąpienia: • tzw. rumienia wędrującego (pełzającego), który zazwyczaj pojawia się po 3-30 dniach od ukąszeniu przez kleszcza. Rumień pełzający zwykle jest pierwszym objawem jednej z chorób odkleszczowych - boreliozy. Początkowo rumień występuje pod postacią czerwonej plamki, która szybko powiększa się. Należy jednak wiedzieć, że w ponad połowie przypadków zachorowań odczyn skórny się nie pojawia • gorączki i objawów grypopodobnych (silnego bólu głowy, bólu mięśni i stawów, kaszlu), które mogą być objawem anaplazmozy (HGA) - rzadziej odkleszczowego zapalenia mózgu Po wystąpieniu tych objawów, należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza.
Quiz
