Photos from SHCN dierenuitvaart's post

Onlangs hebben wij op onze vestiging in Roermond de uitvaart van het huisdier van Sylvia Schaffrath mogen verzorgen. Sylvia schrijft onder andere blogs bij het lezen van haar blog dacht ik hoe herkenbaar dit voor alle huisdiereigenaren moet zijn vandaar dat we dit heel graag met u wilde delen. Sylvia bedankt voor het mogen delen van jouw ervaring en heel veel kracht en sterkte voor de komende periode. MIJN KLEINE MEISJE, MIJN MUIS, IS DOOD … Elke keer als ik half wakker word, denk ik ‘Nee, verder slapen, want dan is het nog niet zo, ga je dat moment niet meemaken’. Dat moment waarop ik voor het eerst in 17 jaar mijn dag begin zonder jou. Dat ik dat kleine kopje van je niet zie, met je mooie doordringende ogen vol vertrouwen. Tegelijkertijd kopjes gevend én heel hard klagend alsof ik je een week geen eten heb gegeven. Bevrijdingsdag is voor mij niet meer één van de mooiste en meest bijzondere dagen van het jaar. Er zit nu een donker randje omheen, want gisteren moest ik je laten gaan. Om 14.25 uur was je er niet meer. Een uur eerder vond ik je in de tuin. Schreeuwend, liggend tussen de hortensia’s en de bamboe, net voor de ingang van je kattenluik. Je achterkant verlamd, je keek me aan met ogen donker van de pijn. REDDEN Als ik je had kunnen redden, had ik het duizend keer gedaan. Maar ik heb je ook, lang geleden, beloofd, dat ik je nooit zou laten lijden. Dat je laatste dag er eentje was met pijn, paniek en stress, is iets wat ik ongelooflijk moeilijk vind. Ik had gedacht en gehoopt dat we, net als met je broer, jouw eigen vertrouwde dierenarts zouden vragen om thuis langs te komen wanneer we zagen dat het tijd was voor je. Rustig en vertrouwd, in je eigen omgeving. Nu moest je in je reismand, in de auto, naast me op de passagiersstoel met alleen maar mijn hand op je kopje. Ik blijf me voorhouden dat ik tot en met de allerlaatste seconde bij je was. De laatste minuten lag je weer in mijn armen, heb ik met je gepraat, je 100 keer gezegd hoeveel ik van je hou, en dat je nu geen pijn meer zou hebben. Heb ik sorry gezegd voor de keren dat ik boos op je was en mijn geduld verloor. Maar vooral hoe blij ik ben dat ik je toen gevonden heb op La Gomera, en dat ik je meegenomen heb naar Nederland. Dat je mijn kleine meisje bent, en altijd zult blijven. Je hebt alleen maar grote broers gehad: Max, Magic en Garfield, jij was het enige meisje. Je was zo klein. Ook toen je ouder werd, bleef je een tenger ding. Eigenlijk onvoorstelbaar hoeveel ruimte zo’n kleine hummel als jij in beslag neemt in mijn hart. En jij hield net zo veel van mij, dat bleek uit alles. Met de jaren werd je dapperder, leerde je meer mensen vertrouwen, maar ik was ‘jouw mens’. Elke dag was je blij me te zien, wilde je bij me liggen, kroelen en knuffelen. Als we samen sliepen, lag je in de boog van mijn arm. Tót je merkte dat ik wakker was, dan was het ook direct opstaan en eten. Die prioriteiten had je prima op orde. VERLICHTING Hoe beroerd mijn dag ook was, jij bracht áltijd weer verlichting, zelfs op de donkerste dagen. Toen zes jaar geleden je grote broer Magic over de Regenboogbrug ging, heb je een half uur zo lief bij hem gelegen. Een half jaar later kwam die rooie, Garfield. Je verwelkomde hem met je hart wijd open. Zo klein als jij was, zo groot was je hart. Vanaf de eerste avond lag je bij hem, naast het mandje waar hij nog niet uit durfde. Samen met jou is hij voor het eerst naar buiten gegaan. Met al je angsten en trauma’s was je evengoed een supersociaal hummeltje. Je was ook een wandelend spin-motortje, als je het écht naar je zin had, zelfs een hard ronkend motortje. Dan bleef je maar kopjes geven, of ik nu net een slok koffie nam of niet. Dan riep ik dat je toch wel kon uitkijken. Het laatste jaar was je ook ons eigen wandelende brandalarm. Daar heb ik een paar weken geleden dit nog over geschreven. Ik voel me nu nóg schuldiger en slechter dat ik wel drie keer per dag kon zeggen (heel luid ook nog) dat je écht op moest houden met zo hard en lang miauwen, want anders ging ik je op Marktplaats zetten. Gelukkig is daar dan mijn Lief, jouw baasje, die zegt dat élke moeder dat doet en diezelfde schuldgevoelens heeft. GEWONE DAG Zondag 5 mei begon als een gewone dag. Ons eigen ochtendritueel van knuffelen en eten, en daarna weer knuffelen. Ik ging alleen even boodschappen doen. Toen ik terugkwam was alles ineens anders. Vandaag hebben we je weggebracht, tot het allerlaatste stuk. Je bent in een wit hartje met een klein zilver pootje mee terug naar huis gekomen. Ik werk vanuit huis. Waar ik was, was jij…Was ik in de keuken, was jij daar ook. Waarschijnlijk ook altijd in de hoop dat er iets te snaaien viel, maar toch. Je lag bij me op m’n bureau of op het toetsenbord, net hoe het je uitkwam. Je ging zelfs mee naar de wc. En nu is dat allemaal weg, duizend-en-één kleine rituelen. Liefste Muis, als mijn liefde je had kunnen beschermen, was je voor altijd bij ons geweest. Ik zal je nooit vergeten. Jouw kleine pootafdruk staat in mijn hart gegraveerd.

Loslaten - wat als het niet lukt? En opeens was daar de zee. We hadden al eerder het as willen verstrooien, maar op de één of ander manier mocht het niet zo zijn. Vandaag een prachtige dag, een dag omringd door warmte om stil te staan en de laatste eervolle handeling te verrichten, het verstrooien van het as van jouw huisdier. Als wij as verstrooien vertrouwen wij ook een roos toe aan de golven. Deze wordt dan gedragen door de golven richting de horizon. Geen van deze rozen was vandaag terug gedreven richting het schip. Niet één. Maar nu dreef er een roos niet weg. Het kwam steeds dichterbij, naar de zijkant van het schip alsof het tegen de stroom dreef. We keken met z'n drieën naar de roos en zagen hoe hij met het schip mee voer, als een kleine reddingsboei. De roos dreef mee. Vlakbij, langs het schip. Weg van de andere rozen. Ons eerste reactie was waarom gebeurt dit. Het moment was beladen en emotioneel en we wilden dat het perfect zou gaan tijdens deze verstrooiing. En precies dan gebeurd dit. We keken elkaar aan en zeiden toen "Het geeft niet"Het is misschien wel precies goed zo," Wat zei dit over loslaten Vandaag leerde we een belangrijke les. We hebben de afgelopen jaren van loslaten een soort hoger doel gemaakt - het medicijn tegen alles. Zit je ergens mee? Laat het los. Pijn en verdriet? Laat het los. We vergeten echter onszelf een belangrijke vraag te stellen: waarom willen we het eigenlijk loslaten? Natuurlijk is het evident dat we geen pijn en verdriet willen, we zijn tenslotte pijnvermijdende wezens en gelukkig maar. Maar klopt het wel dat loslaten daarvoor de beste oplossing is? Is het makkelijk? Is het nodig? Ik denk van niet. Ik denk dat als we iets niet uit ons hoofd of hart krijgen, dat het dan daar misschien wel hoort. En waarom zou je iets willen loslaten dat daar misschien wel hoort? Wat ik denk is dit: iets echt loslaten is zo moeilijk dat het bijna nooit lukt. Bovendien ontken je met dat loslaten een belangrijk deel van jezelf. Het is namelijk tóch gebeurd. Het is onderdeel van je en het heeft je mede gemaakt wie je bent. Dan kun je het misschien maar beter bij je houden - in een vorm waardoor het geen pijn meer doet. Wij wensen u allemaal heel veel sterkte en kracht.

Photos from SHCN dierenuitvaart's post

“Kon ik nog maar even bij je zijn.” Dan ... dan zou ik stil blijven zitten en je vertellen wat mijn hart je nog zo graag zeggen wil. Het zijn geen grootse woorden. Geen zinnen zonder eind.Ik zou alleen maar zo heel even graag nog één keer bij je zijn. Dan nam ik jouw hoofdje, Liefdevol tussen mijn handen. Ik keek dan in jouw ogen, terwijl ik nog één keer zei: Hoeveel ik van je hou. Hoeveel ik je vandaag nog mis.Hoe leeg het leven van alledag soms nog voor me is.Maar ik zou ook naar je stralen. Met een lach vol dankbaarheid. Voor de liefde die wij deelden. Die ons bindt en nooit verdwijnt. Vandaag in de ochtend heeft Jos van Natuurbegraafplaast de Aarde, het as verstrooid voor de huisdiereigenaren die het as over land verstrooid wilde hebben. Namens natuurbegraafplaats de Aarde en SHCN dierenuitvaart heel veel kracht en Sterkte.

Photos from SHCN dierenuitvaart's post

Foto's gevraagd! heeft u dit jaar uw huisdier verloren deel zijn/haar foto met ons. We mogen een kristal waxinelichthouder uit de inzendingen laten maken bij ons leverancier Glas Geschenken Gouda. Vergeet niet de overlijdingsdatum te vermelden ************* Wat een mooie foto’s en emotionele verhalen hebben we mogen ontvangen, ons dank voor het delen. Donderdag 20 december zullen we bekend maken wie de kristallen waxinelichthouder t.w.v. € 110,00 gaat ontvangen. ***************************************** Gefeliciteerd Ria Heijkers, graag ontvangen wij van Bubbels een mooie foto. Deze kunt u sturen naar info@shcn.eu ***************************************** Denkt u jammer, maar wilt u gebruik maken van de aktie tot 10 januari 2019 van onze leverancier mail dan aktie met een mooie foto naar info@shcn.eu Kosten exclusief verzendkosten; 2D €40,00 3D € 50,00 ##############################

As verstrooiing 6 december 2018. ”Ze zijn ons maar geleend”, onze lieve huisdieren. Wat van onszelf blijft, zijn de mooie herinneringen, een kostbaar geschenk van hen. Op sommige dagen is het gemis om ons huisdieren zo groot en intens dat we het uit zouden willen schreeuwen dat iemand ze alsjeblieft zou moeten terugbrengen. Maar we weten inmiddels dat er ook momenten volgen dat we ze weer intens bij ons voelen. Vandaag is zo een dag, vanochtend voeren wij met het schip weer voorbij het havenhoofd de zee op. Op de deining van de golven houden we een stiltemoment voor alle huisdieren die u ons toevertrouwd heeft. Een wolk drijft voorbij. We kunnen haar niet vasthouden. Geen enkele regendruppel zal zich aan ons binden. De wind blaast de wolk verder op haar reis. We blijven aanschouwend en verbaasd achter. De wolk besluit iets verder van ons het water los te laten. Het is alsof al het verdriet van alle eigenaren als toeschouwers op afstand de zee vullen met hun tranen. Wij gaan droog verder met het uitstrooien van uw geliefde huisdieren. We leven intens mee en wensen u veel kracht toe in deze droevige tijd medewerkers van SHCN dierenuitvaart

Huisdiertestament

Wat gebeurt er met mijn huisdier als ik doodga? Stilstaan bij je eigen overlijden. Dat doe je niet graag. Toch is het nodig om dit wel te doen, omdat er belangrijke zaken geregeld moeten worden. Voor de helft van de huisdieren geldt dat hun baasje hier niet over na heeft gedacht of de nabestaanden met deze beslissing opzadelt. Een deel van de huisdiereigenaren heeft wel iets afgesproken, maar dit niet vastgelegd. Zoals de zorg voor uw huisdier. Er zijn gelukkig verschillende initiatieven in Nederland voor de opvang van huisdieren. Een paar opties: Maak een huisdierentestament Een huisdiertestament biedt dan duidelijkheid voor een nieuw onderkomen. Mail naar info@shcn.eu en wij sturen u een testament toe welk u kunt ondertekenen en bewaren bij uw waardevolle papieren. Opvang/herplaatsing De Stichting Landelijke Herplaatsing Huisdieren email@slhh.nl zorgt voor de opvang en herplaatsing van dieren van overleden en zieke mensen. Hulp en opvang De Stichting Hulp en Herplaatsing Huisdieren info@shhh.nl zet zich in om voor honden en katten van particulieren een levenslange verantwoorde en diervriendelijke plaats te vinden. Stichting Kat in Nood Bij Stichting Kat in Nood info@katinnood.nl wonen ruim 225 katten verdeeld over een aantal verblijven. De volgende instanties kunnen u ook helpen bij het vinden van een geschikt adres voor de opvang van uw huisdier: rasverenigingen dierenbescherming hondenverenigingen uitlaatdiensten dierenartspraktijken

Onze gastspreker Aafke ritueel begeleidster spreekt in Nootdorp ook tijdens de herdenkingsavond

We lopen tegen het einde van onze SHCN dierenherdenkingsdag. We danken alle lieve mensen die ons uitvaartcentrum vereert hebben om samen met ons de vele dierbare huisdieren te gedenken. U heeft een lange zit mogen doorstaan en wij zijn dankbaar voor uw steun. Een ieder die thuis via Facebook ons gevolgd heeft dank voor de vaak mooie ontroerende reactie. We hopen dat u via de live verbinding toch wat meegekregen heeft van de warme en liefdevolle sfeer die er was. Allemaal heel veel sterkte❤️

Onze gastspreker Aafke ritueel begeleidster spreekt in Nootdorp ook tijdens de herdenkingsavond

Aan de oven ontsnapt. #onset #artdepartment #thefilmkitchen

Vandaag wordt Hindy gecremeerd in Nootdorp. Ik ben er bij om haar as weer mee naar huis te nemen. Ze was nog geen 9 maanden. We zullen de kleine donder missen.😇❤🌈