Longarts Sander de Hosson, schrijft prachtige, ontroerende en indrukwekkende columns. Graag willen wij er hier een delen: Fantastisch (een ode) Bij de deur keert ze zich nog eenmaal om en fluistert: “Dat was het dan,” als ze mijn hand voor de laatste keer vastpakt en ik slik omdat ik weet dat mijn rol nu definitief uitgespeeld is. Op uitnodiging van een thuiszorgverpleegkundige, rijd ik aan het einde van een koude vrijdagmiddag mijn comfortzone uit en het dorp van een patiënte in. Ze is achter in de vijftig en getroffen door longkanker, met al vele uitzaaiingen op het moment dat ik haar voor het eerst de hand schudde. De eerste chemotherapie is een complete voltreffer. Er is een enorme afname van het gezwel. We volgen een traject met maanden hoopgevend succes, de tumor blijft klein. Hierdoor wint ze een zeker vertrouwen op een nog veel langer resultaat dat ik zo nadrukkelijk meebeleef. Er volgt diepgang in onze relatie, we leren elkaar beter kennen. Het klikt. Ze vertelt me over alles wat haar belangrijk is. Haar echtgenoot, die steeds zo bang is, haar kinderen die haar zo steunen. Haar vurige wens op kwaliteit van leven. Haar gekmakende angst om dood te gaan. Maar ook humor, herkenning. Ik raak gesteld op haar. Blij zijn we als na dat behandelsalvo en een eerste vroege controle we besluiten elkaar pas weer over drie maanden te zien. Opgetogen zwiert ze mijn kamer uit, de herfst in. Tot ze me belt, zes weken later en vertelt dat ze weer zo moe is. Dat het niet gaat, dat ze het niet trekt. En dan, na enkele dagen van onmeetbare spanning volgt het trieste bericht dat alles toch weer anders maakt. Er zijn nieuwe uitzaaiingen, nog veel meer dan er al waren en de tumor is groter dan ooit tevoren. Na de climax van de uitslag geeft ze betraand haar voorbereide overgave. Ondanks mijn ervaring op dit vlak, snoert het me nu ook diep als ze het zegt. “Ik wil niet meer. Niet nog een keer.” Ze wil praten. Over haar angst thuis dood te gaan. Het dubbele gevoel dat er bestaat: dat er niemand is die voor haar zorgt als ze ernstig benauwd is. Over haar man die dat dan allemaal moet zien. De kinderen die dat moeten zien. Als ik haar wijs op de mogelijkheid van palliatieve terminale thuiszorg, schept dat geen rust. Ze verhaalt over haar verlies in regie met het oog op het huishouden. De angst om alles uit handen te geven. Dat verpleegkundige en medische ‘insluipers’ de regie voeren op een van de meest intieme momenten en plekken in haar leven, in de laatste dagen van haar leven. Ik probeer haar te overtuigen van het tegendeel. Als ik haar vertel over de palliatieve terminale thuiszorg. over de mogelijkheden die thuiszorg biedt op medisch vlak of eigenlijk nog beter: op menselijk vlak, lijk ik haar te overtuigen. Precies op dat moment, besef ik dat het volstrekt eigenaardig is, dat ik dat heel vaak vertel, terwijl ik nog nooit een dergelijk sterfbed thuis heb meegemaakt. Ik praat er zo makkelijk over, terwijl ik het niet ken. Ik vertel haar dat in alle eerlijkheid, welke ze waardeert. Bij de deur keert ze zich nog eenmaal om en fluistert: “Dat was het dan,” als ze mijn hand voor de laatste keer vastpakt en ik slik omdat ik weet dat mijn rol nu definitief uitgespeeld is. Gretig stem ik toe als de verpleegkundige me belt dat de patiënte gevraagd heeft of ik langs wil komen ‘om te zien hoe fantastisch het gaat.’ Wat een eer dat ze aan me denkt op dit moment. En wat fijn om te zien dat de thuiszorg haar zo bevalt. Als ik binnenkom, val ik direct stil. Ze is er verschrikkelijk aan toe, ik herken haar bijna niet. Haar gelaat is gezwollen, wellicht van het vocht dat ze ontwikkeld heeft door de cocktails van medicijnen tegen de benauwdheid, de misselijkheid, de vermoeidheid of een ander dramatisch symptoom van een ernstige ziekte in diens nadagen. Als ze ondanks haar zwakte -haar ingevallen ogen kijken me kort en wezenloos aan- mijn aanwezigheid bemerkt, zie ik met verbazing haar blijdschap. “Zij”, zegt ze terwijl ze haar hand richt naar de verpleegkundige die achter het bed staat. Haar man knikt heftig mee. Van de angst, die ik zo vaak bij hem zag, is niets meer te bespeuren. Haar dochters zitten op de bank, in de hoek. In het halfuur dat ik bij haar ben, word ik geraakt door de superlatieven die de familie heeft voor palliatieve terminale thuiszorg. Haar dochter roept: “Niets is te gek, alles kan en mag.” Haar man vult aan: “er is tijd voor mij, een praatje, een schouder”. Verpleegkundigen zijn de ruggengraat van de zorg, dat weet ik al langer. De theorie ken ik, maar hier ervaar ik haar ten volle en het moet veel vaker gezegd of geschreeuwd: zij verlenen de zorg waar het echt om draait. Waar echt alles om draait. Zij nemen de verantwoordelijkheid en hebben het lef om menselijkheid echt uit te dragen, terwijl ze zeker niet altijd even goed betaald of –misschien wel belangrijker- niet altijd even goed gewaardeerd worden. Terwijl zij ook nog eens vaak niet de tijd en gelegenheid krijgen om deze zorg optimaal te verlenen. Menswaardige zorg is niet te meten in getallen, kwaliteitsparameters of afvinklijstjes en toch is het een van de belangrijkste, zo niet, de belangrijkste parameter die er is. Het is hier, op dit moment en deze plek, dat ik besef dat deze palliatieve terminale zorg, die zo vol overgave en zo vol respect verleend wordt, niet alleen de ruggengraat, maar ook het hart, de longen, de bloedvaten en eigenlijk alle organen van menswaardige zorg is. En dit zo nadrukkelijk beseffend, nemen we echt afscheid. Een vrouw van in de vijftig, het is zo weerzinwekkend oneerlijk. Als ik haar aanraak, als mijn hand om haar pols valt en haar ogen me nog aankijken, zijn er weinig woorden, maar het is haar gebroken stem, die zulke hartverscheurend mooie woorden maakt om haar dank uit te spreken aan de verpleegkundige helden om haar heen. Ik probeer te ontrafelen wat ze zegt: ‘Fantastische zorg, fantastisch’ probeer ik en ze knikt krachteloos ‘ja’. En daar op dat moment en die plek laat ik het mij beseffen. Hier vind ik de reden om mensen altijd te vertellen dat thuis sterven echt te adviseren is, dat er echt veilige en vertrouwde medische en verpleegkundige ondersteuning is. En hoewel de bedreigingen op de loer liggen, bezuinigingen, bureaucratie, neuzen die vaak onbewust een andere richting op staan, bevestigt deze nog veel te jonge vrouw in enkele woorden het grote belang dat hieraan gehecht moet worden. Haar enkele woorden, haar oogopslag, haar man, haar kinderen, haar hele huis en vooral haar zijn. Zij brengen een dankwoord aan de thuiszorg. Of eigenlijk doe ik dat nu veel te kort. Het is niet alleen een dankwoord, maar eerder een ode. En -zonder twijfel- de veruit krachtigste die ik ooit aan verpleging gebracht zag worden. (c) Longarts Sander de Hosson

Er zijn steeds vaker en steeds meer geneesmiddelen tekorten, hoe ontstaan deze? Wereldwijd worden grondstoffen geproduceerd. Grondstoffen voor geneesmiddelen/ farmacie zijn daar maar een klein onderdeel van,de rest is voor industrie en de meest uiteenlopende producten die je kunt bedenken. De eisen voor grondstoffen voor de farmacie worden steeds strenger, soms maakt een grondstoffenleverancier dan een keuze dit niet meer te produceren ofwel maken voor de farmacie. Dan komt er dus een druk op andere leveranciers te liggen die dan plotseling veel meer moeten gaan produceren. Daarnaast is het zo dat als er voor Europa stoffen beschikbaar komen wij als Nederland nu pas op de negende plek komen voor verstrekking. Landen als Duitsland waar veel meer geleverd wordt EN meer winst gemaakt kan worden gaan dan “voor” ons land. Dit samen heeft tot gevolg dat er in Nederland zulke vreemde tekorten ontstaan.

Scootmobieldag leiderdorp. We zijn weer present!

Timeline Photos

Wat een bijzondere ontwikkeling!

Timeline Photos

Als bedankje voor het meewerken aan aan een wetenschapperlijk studie voor het LUMC ontvingen we deze heerlijke taart! #sir #lumc

Timeline Photos

Pakket met ruim 20 maatregelen om geneesmiddelentekorten terug te dringen 9 mei 2017 Met een pakket van ruim 20 maatregelen de geneesmiddelentekorten in Nederland terugdringen. Dat wil de werkgroep geneesmiddelentekorten, zo meldt VWS-staatssecretaris Van Rijn in een brief aan de Tweede Kamer. Nog niet alle voorgenomen maatregelen zijn geëffectueerd, reden voor de KNMP dit de komende tijd te bewaken. De staatssecretaris noemt de oprichting van het eerder aangekondigde Meldpunt Geneesmiddelentekorten en -defecten per 1 januari 2017 door het CBG en IGZ de belangrijkste stap. Fabrikanten melden hier situaties die leiden tot een tekort. Aan de hand van een routekaart zijn scenario’s uitgewerkt over hoe vervolgens in de praktijk te handelen. ‘Het is goed dat een dergelijk meldpunt bestaat’, stelt KNMP-voorzitter Gerben Klein Nulent. Een aantal door de werkgroep benoemde zaken is nog niet afgerond. Er is nog tijd nodig voor het verankeren van het aanpassen van het beleid rondom de individuele artsenverklaring bij tekorten om administratieve lasten verder te verminderen. Ook is het zaak nog twee vergoedingsgronden toe te voegen in het besluit Zorgverzekering, zodat ook (voorheen) niet in Nederland geregistreerde geneesmiddelen als vervanging dienen. ‘We rekenen erop dat dit spoedig goed komt, want dit is heel belangrijk’, stelt Klein Nulent. ‘In de praktijk besteden apothekers voor de patiënt veel tijd aan het oplossen van de tekorten. Dit leidt tot stevige administratieve lasten. Helaas hebben we nog steeds te maken met een stijging van het aantal tekorten.’ Zorgverzekeraars hebben aangekondigd bij het inkoopbeleid scherpere eisen te stellen qua beschikbaarheid. De KNMP gaat dit voornemen nauwlettend monitoren.

Vandaag de jaarlijkse audit. De auditor bleek een oud farmacie student te zijn die 30 jaar geleden bij ons stage gelopen had, wat een toeval! De audit is prima verlopen, mooie feedback ontvangen. De verlenging van ons certificaat is weer in orde!

Essential Pharmaceuticals niet bereid om prijzen te verlagen 21 april 2017 Essential Pharmaceuticals is niet bereid de prijzen van Camcolit, Norgalax, Calcitonine en Slow K te verlagen. In navolging van de KNMP heeft het ministerie van VWS daarop aangedrongen. Dat blijkt uit de beantwoording van de staatssecretaris van VWS op Kamervragen van de SP. Ook wil de fabrikant geen inzicht geven in de kostenopbouw van deze geneesmiddelen. VWS stelt in de Kamerbrief dat niet het patiëntenbelang of innovatie voorop staat, maar de hoogst mogelijke winst leidend voor de fabrikant lijkt te zijn. De staatssecretaris heeft begrip voor de onwenselijke situatie voor patiënten en apothekers, maar ziet geen mogelijkheden om de ontstane bijbetaling te veranderen. Dit omdat de prijsverhoging tot boven de vergoedingslimiet in het Geneesmiddelenvergoedingssysteem (GVS) niet in strijd is met huidige wet- en regelgeving. De Vereniging Innovatieve Geneesmiddelen gaat in gesprek met haar leden, om ongewenste ontwikkelingen na het doorverkopen van medicijnen te voorkomen. Essential Pharmaceuticals is zelf geen lid.

Timeline Photos

Onze nieuwe teamfoto!

Thyrax Duotab binnenkort weer beschikbaar — KNMP.nl

Wij hebben sinds vandaag weer Thyrax in huis. Mocht u weer over willen stappen van het alternatief naar Thyrax adviseren wij u om opnieuw uw bloed na 6 weken te laten controleren bij uw arts. Eigenlijk hetzelfde advies toen u overgestapt bent van Thyrax naar het alternatief.

Timeline Photos

Onze apotheker Liana Bakker is vandaag alweer 25 jaar werkzaam bij Boehmer.

www.knmp.nl

Petitie preferentiebeleid aangeboden aan de Tweede Kamer, hieronder het bericht: