KOMANDAT AJET POTERA Ajet Potera. Respekt ...!

KUSH ËSHTË AJET POTERA? Ajet Potera u lind më 9 korrik të vitit 1972 në Komunën e Besianës. Si aktivist i ri, ai ka qenë pjesë e shumë organizimeve politike në radhët e LPK-së. Në vitin 1998 është kthyer në Kosovë nga Gjermania, me motivin e vetëm për t’iu bashkuar radhëve të UÇK-së. Ai është invalid i luftës i plagosur me 24 prill 1998 në Baballoq të Deçanit. Pas përfundimit të luftës ka shërbyer në Trupat Mbrojtëse të Kosovës. Me shndërrimin e saj në Forcat e Sigurisë së Kosovës, Ajet Potera ka shërbyer si udhëheqës i Departamentit të Komunikimit gjatë viteve 2009-2011 dhe si udhëheqës i Departamentit të Financave gjatë periudhës 2011-2016. Ai ka mbaruar studimet universitare në Fakultetin Ekonomik pranë Universitetit të Prishtinës, kurse studimet e nivelit Master i ka mbaruar në Akademinë e Mbrojtjes “Spiro Mojsiu” në vitin 2012 në Tiranë. Së fundmi, në vitin 2015 ka mbaruar Shkollimin Ndërkombëtar për Shtab të Përgjithshëm dhe Siguri Evropiane, në Akademinë Ushtarake Gjermane në Hamburg dhe në Bruksel. http://dritarjaonline.net/?p=67460

Mbeshtesim Kandidaturën për deputë të Muhamet Latifi-it : i suksesshëm në luftën çlirimtare, në TMK dhe FSK ! I urojm suksese në politikë !

Mbeshtesim Kandidaturën për deputë të Gjeneral Kadri Kastrati: i suksesshëm në luftën çlirimtare, në TMK dhe FSK ! I urojm suksese në politikë ! Beteja e Llapashticës në syrin e kamerës së TV Franceze, njera nga Reportazhet më afirmative e luftës së UçK-së !

Mbeshtesim Kandidaturën për deputë të Komandant Ajet Potera: i suksesshëm në luftën çlirimtare, në TMK dhe FSK ! I urojm suksese në politikë !

Epiteti ÇLIRIMTAR nuk do të nëpërkëmbët më. Ata meritojnë vëmendjen dhe respektin tonë!!!

Babai i gjashtë fëmijëve, sot dëshmor, intelektuali Jetullah Islami, lindi, u rrit, jetoi, luftoi dhe u vra në fshatin Dyz të komunës së Besjanës (ish-Podujevë). Origjina e tij është shumë e varfër, nga familjet më skamnore të atij fshati malor, por arsimdashëse dhe atdhetare. Atdhetarizmin e familjes së këtij dëshmori e tregoi edhe lufta e fundit, e cila kishte për mision çlirimin e Kosovës njëherë e përgjithmonë nga pushtuesit serbë, ku morën pjesë në luftë babë e bir. Jetullahu shkollën fillore, katër klasat e para, i kreu në Dyz, ndërsa vitet e tjera i përfundoi në Batllavë. Gjatë tërë atyre viteve nxorri në pah etjen e tij për dije dhe vullnet si dhe durim për të mësuar. Mirëpo, për të vazhduar shkollën e mesme duhej të shkonte në qytet. Babai i tij, Mehmeti, kishte dëshirë, por nuk mund t’i përgjigjej ekonomikisht. Atëherë i dolën në krah dajat e djalit, Jetullahut, të cilët e ndihmuan që ai të vazhdonte shkollën e mesme “Selvira Tomazini” në Mitrovicë. Edhe në këtë shkollë tregoi zell për të mësuar, ndaj, kur e mbaron atë, regjistrohet, në Universitetin e Prishtinës – degën e historisë, krahas punës si mësues. Ai punoi si arsimtar në shumë shkolla fillore si, në fshatrat Prapashticë, Koliq, Dyz etj. Gjatë ndjekjes së studimeve në Universitet, krahas shlyerjes së detyrimeve shkollore, ai angazhohet në aktivitetin ilegal, për gjetjen e rrugëdaljes për Kosovën. Shpërthimi i revoltave popullore në Kosovë, në mars – prill 1981 e përfshinë edhe Jetullahun. Ishte ndër më aktivët, ndaj edhe arrestohet më 16 maj 1981. Dënohet me 60 ditë burg, pasi nuk mundën ta thyenin, por vetëm pse ishte evidencuar në krye të masave demonstruese. Megjithatë, i heqin të drejtën për të dhënë mësim, si dhe i ndërpresin edhe të drejtën të vazhdonte studimet në Universitet. Nëntë vjet rresht detyrohet të shkëputet nga jeta e mësuesit dhe punon privatisht, duke kryer punë nga më të ndryshmet, derisa krijohet pushteti paralel në Kosovë. Kështu, në vjeshtën e vitit 1991 rikthehet në profesionin e tij, arsimtar, si dhe rifillon studimet në Universitet, të cilin e përfundon në vitin 1993. Duke qenë njeri me karakter të lartë, i arsimuar dhe i edukuar, zgjidhet nga bashkëfshatarët e tij edhe kryetar i LDK-së për fshatin Dyz. Ai ishte një kërkues i së vërtetës dhe i së drejtës. Historikisht dihet se këta lloj kërkuesish dhe rrëfyesish të së vërtetës bëjnë pjesë ndër njerëzit më të vetëdijshëm, të cilët e kanë të qartë se do të përballen me vështirësi nga më të ndryshmet. Dhe bashkëfshatarët, duke parë se ai i trajtonte ato probleme seriozisht, duke u përpjekur t’i çlironte ata nga iluzionet dhe falsitetet, duke e vënë veten në rrezik, ndaj e zgjodhën në krye të asaj lëvizjeje demokratike. Duhet pasur parasysh që LDK-ja lindi dhe u përkrah si lëvizje politike dhe jo si parti politike. Si e tillë ajo u përkrah nga shumica e popullit, pasi lëvizjet politike ndryshojnë nga partitë politike, sepse lëvizjet nuk e parcelizojnë popullin, ato nuk u kundërvihen interesave të ngushta të asnjë shtrese të caktuar të popullit. Lëvizjet kanë për ideal çështjet më madhore të popullit, sikundër është p.sh. çlirimi shoqëror ose ai kombëtar. Me një fjalë, lëvizjet politike i ngjajnë pak a shumë monopartizmit në pushtet, por që janë forca politike pa pushtet. Lëvizjet kanë për qëllim që të gjithë pjesëtarët e shoqërisë të mendojnë njësoj dhe janë shumë të efektshme në periudhat e të qenit të pushtuar, pasi synojnë bashkimin e të gjithëve për çlirim kombëtar. Kështu edhe u kuptua nga populli ynë dalja në skenë e LDK-së, mision që deri atëherë e kishin bërë organizatat ilegale. Mbështetja nga Perëndimi e demokratizimit të vendeve lindore, popullit shqiptar në Kosovë iu duk se erdhi momenti që atë luftë që patën bërë deri atëhere ilegalisht, për çlirim dhe bashkim me Shqipërinë, tani mund ta bënin legalisht. Kjo është arsyeja kryesore se pse u anëtarësua shumica e popullit shqiptar në Kosovë në LDK dhe në krye të organizatave nëpër fshatra u zgjodhën kryesisht njerëz të ndershëm. Ndër këta bënte pjesë edhe Jetullah Islami. Lindja e kësaj lëvizjeje politike në Kosovë ishte pasojë e drejtpërdrejtë e regjimit shtypës të Serbisë. Lindja e asaj lëvizjeje ishte forma më e përshtatshme për kohën kur lindi, pasi autoriteti i pushtetit të Serbisë ishte i papranueshëm për popullin shqiptar, sepse ishte pushtues ngaqë u kishte mohuar shqiptarëve çdo të drejtë kombëtare dhe shoqërore. LDK-ja, edhe pse u quajt lidhje, ajo u shndërrua në lëvizje politike edhe për faktin tjetër ngaqë ajo u shtri edhe ndër shqiptarët e mërgatës. Duke e kuptuar si të tillë këtë forcë politike, Jetullah Islami u bë i rrezikshëm për pushtuesin serb, ndaj dhe arrestohet nga policia në vitin 1993, për shkak të një konfrontimi me forcë të bashkëfshatarëve të tij kundër policisë, ngjarje, e cila pat ndodhur dy vjet më parë. Ai rast u gjet si shkas për t’u arrestuar (pasi nuk përbënte shkak), me qëllim që të detyrohej të largohej nga Kosova, pasi për ta dënuar nuk kishin as fakte dhe as mundësi, pasi kishin të bënin me një intelektual dhe Serbia ishte nën presionin e diplomacisë botërore. Në këto kushte, Jetullahu lë detyrën e drejtorit të shkollës së fshatit Batllavë dhe ikën në Tiranë dhe, pas gati një vit qëndrimi atje, shkon emigrant në Gjermani për dy vjet të tjerë. Në vitin 1998, dihet që në Kosovë Lufta Çlirimtare mori përmasa të papara ndonjëherë në këtë trevë shqiptare. Jetullah Islami kishte mbetur ai idealisti i dikurshëm i ilegales. Kështu, në periudhën kur Ushtria Çlirimtare e Kosovës po kalonte momentet më të vështira të historisë së saj, në gjakosjen me armikun, kur ajo kishte më shumë se kurrë nevojë për mbushjen e radhëve të saj, ato ditë kur dezertori, Tahir Zemaj, i cili ishte në krye të komandës të zonës së Dukagjinit, shpartalloi njësitet ushtarake të kësaj zone, me urdhrin: “Shkoni ku të mundeni, pasi nuk ka më UÇK”, në gusht të vitit 1998, Jetullah Islami lë jetën e mësuesit në emigracion, mbledh edhe shumë bashkëmendimtarë dhe niset për në Shqipëri. Vijnë në Krumë, në Vlanë, regjistrohen në formacionet e UÇK-së, vishen, armatosen dhe më 20 gusht 1998 niset vetë i pesëmbëdhjeti për të depërtuar në Kosovën që po digjej. Më 23 gusht arrijnë në Ratkoc të Rahovecit. Për të depërtuar drejt zonës së Llapit, pasi për atje ishin nisur, duhej të vinte dikush si udhërrëfyes prej andej, pasi në të gjithë Kosovën zhvilloheshin luftime. Pasi u arrin udhërrëfyesi, nisin marshimin në mbrëmjen e 30 gushtit, në itenerarin: Ratkoc-Sferkë (Klinë)-Negrofc-Damanek-Vërbocë-Krasaliq-Reznik-Sllakofc-Bajgorë, duke iu shmangur vendbanimeve me serbë si dhe përqendrimeve të ushtrisë e të policisë serbe. Në Bajgorë arrijnë në mëngjesin e datës 2 shtator 1998. Shumë prej vullnetarëve të ardhur së bashku me Jetullahun nga emigracioni, iu dha leje të shkonin të vizitonin familjet e tyre, që nuk i kishin parë me vite, por Jetullahu nuk mund të shkonte, pasi mund të arrestohej nga policia. Ai e vuri atdheun mbi familjen. Në Bajgorë vazhdonin të vinin për stërvitje dhe regjistrim në radhët e UÇK-së, vullnetarë prej fshatrave të Gallapit deri në qytetin e Mitrovicës. Mësuesit të historisë, të thinjurit nga hallet e jetës, Jetullah Islamit iu ngarkua menjëherë detyra e propaganduesit të luftës në radhët e vullnetarëve. E kush mund ta bënte më mirë këtë detyrë se një mësues i historisë së popullit të tyre; një mësues, i cili kishte provuar burgjet dhe torturat e pushtuesit; një mësues historie, i cili kishte provuar të gjitha llojet e punëve të rënda; një mësues historie që rridhte nga një familje e varfër; një mësues historie që vinte nga emigracioni, sikundër ishte Jetullah Islami? Pas dy javësh të një pune të tillë intensive, nga 10-12 orë në ditë, erdhi momenti që ajo punë propagandisti të jepte frytet e para. Dhe ajo i dha ato me sukses, më 15 shtator, në luftimet e Kaçandollit, ku edhe flokëzbardhuri ynë udhëhoqi me shembëllin personal, duke luftuar në vijën e parë, pa u tërhequr as edhe një moment nga lufta. Ajo ishte prova e parë e zjarrit edhe për Zonën Operative të Llapit, e cila porsa ishte formuar si e tillë. Duke marrë parasysh moshën e tij, ndërgjegjen, vuajtjet dhe përbërjen familjare, komanda e Brigadës 152 e UÇK-së, fillimisht e ngarkon Jetullahun me detyrën e magazinierit të sektorit të armatimit dhe municionit të Brigadës. Pas dy muaj i japin edhe sektorin e veshmbathjes dhe më vonë, komandanti i Brigadës, Arif Muçolli, e ngarkon me detyrën e shefit të logjistikës të Brigadës. Megjithatë, edhe pse Jetullahu ishte me këtë detyrë, ai shpesh largohej nga vendi i punës dhe shkonte në front, pasi i dukej se komanda e kishte vënë në një detyrë që ai të mos rrezikohej, pavarësisht se dikush duhej ta kryente edhe atë detyrë të rëndësishme. “Më është dashur që t’i flas me ashpërsi para oficerëve të Shtabit, pothuajse pas çdo luftimi, për të mos shkuar në front pa leje, e cila, i thosha, është thyerje e detyrave dhe urdhërave në luftë”, tregon komandanti i Brigadës. 28 prill 1999. Në rajonin Llupç-Majac-Llapashticë ishin përqendruar mbi 50 mijë banorë, pleq, gra e fëmijë. Ushtria serbe kishte filluar ofensivën në këtë drejtim. Nga Komanda e Zonës, pas konsultimesh me Shtabin e Përgjithshëm, u dha urdhri që popullsia të zhvendosej në vende më të sigurta, për në malësinë e Gallapit, ku luftonte Brigada 153, me komandant Adem Shehun nga Tirana. Për drejtimin në rregull e pa konfuzion të asaj kolone të jashtëzakonshme dhe ruajtjen e saj në kushtet e një dimri të zgjatur të atij viti, u krijua nga Komanda e Zonës, një lloj force e konsiderushme, me gati 100 ushtarë. Duke qenë se Jetullahu e njihte mirë atë terren nga do të kalohej, pasi ishte vendlindja e tij, si dhe duke qenë se ishte kuadër që kishte një kohë të gjatë në logjistikë dhe i kishte mësuar depot tona sekrete nëntokësore me rezerva ushqimore, të cilat i kishim të shtrira kudo, si dhe për t’ju dhënë mundësia që të takohej edhe me familjen e vet, që kishte tre vjet pa e parë (me përjashtim të djalit të madh, Isanë, i cili kishte tre muaj që luftonte së bashku me babanë), komandanti i Brigadës e cakton Jetullahun në nënrepartin e shoqërimit, furnizimit dhe mbrojtjes së popullatës, që do të zhvendosej. Jetullahu e priti me gëzim këtë detyrë. Baza e kësaj logjistike të re u vendos në fshatin Dyz. Lufta vazhdonte. Jetullahu punonte dhe luftonte. Më 2 qershor 1999, njësitit, që komandohej nga Jetullahu, i vjen lajmi se forcat serbe ishin nisur në drejtim të fshatit Dyz. Ai, pasi ndan detyrat për zënien e shtigjeve, vetë niset për t’i dalë ushtrisë serbe në drejtimin jugor të fshatit, me qëllim që t’u jepnin kohë forcave të tjera të Brigadës 153 të zinin vijat e mbrojtjes në mënyrë të organizuar. Mori automatikun me municion dhe u nis si rrufe. Nuk e ndiente lodhjen. Vetëm vraponte nëpër shtigjet më të shkurtra, të cilat i dinte symbyllur edhe natën. Mirëpo snajperistët e armikut kishin kohë që e shoqëronin në dylbitë e armëve të tyre. Në momentin që Jetullahu ndalon për të marrë pak frymë dhe të kontrollojë me sy hapësirën që shtrihej para tij, në gjoks e përcëllon një plumb i mallkuar. Mësuesi i historisë së popullit shqiptar, Jetullah Islami, pas plot 10 muajve lufte të armatosur, më shumë pa gjumë se me gjumë, 10 ditë para se të mbushte moshën 50 vjeç, 10 ditë para se forcat serbe të tërhiqeshin përfundimisht nga Kosova, u nda nga fëmijët e tij, bashkëluftëtarët e tij, nxënësit e tij dhe nga populli i tij, duke lënë amanet fëmijët dhe lirinë e Kosovës. Sa kishte ëndërruar mësuesi ynë për atë liri, sa herë u kishte folur ai nxënësve për atë liri, sa herë ai kishte qëlluar me urrejtje kundër armikut për atë liri, sa kishte vuajtur e hequr mësuesi Jetullah Islami për të arritur ditën e lirisë që fëmijët e tij të mund të jetonin në liri, por ja që plumbi armikut nuk e la ta gëzonte atë ditë me liri. Megjithatë, eshtrat e tij prehen të qetë në vendlindjen e tij dhe ndoshta një ditë ata do të vendosen në Varrezat e Dëshmorëve, në kryeqytetin e Kosovës, pasi ai dhe shokët e tij janë gurthemeli i Kosovës së ardhshme dhe e meritojnë të përjetësohen. (D. G.)

”E drejta e veteranit është universale, është e garantuar. Kosova do ta ndjek rrugën e miqve të saj për të drejtën e veteranëve. Shembull konkret do të jetë Amerika, ju e dini se çfarë respekti dhe çfarë trajtimi u bëjnë SHBA-të veteranëve të tyre”. ”Pensioni i veteranëve nuk do të nxjerret në krahasim me të drejtën për punë”. Kryeminister Ramush Haradinaj

NË PËRVJETORIN E RËNJES HEROIKE - (30 maj 1989- 30 MAJ 2017) - ALI AJETI ISHTE I VEÇANT ! Përvjetorët e rënieve të Heronjve, na bëjnë të kthehemi dhe të kujtojmë ato ditë të veprimeve heroike, që na shtyjnë të i kemi në kujtesë të përhershme. Ali Ajeti me veprën dhe rënien e tij Heroike, na bënë krenar neve që e njohëm dhe bashkëvepruam, por me një obligim që të vërtetën për idealet e tij dhe rënien e tij për ato ideale ta tregojmë për bashkëkohanikët dhe gjeneratën e re në Kosovë dhe më gjerë. Pas vitit 1981 dhe gjendjes së jashtëzakonshme, vitit 1989 ishte viti më i rëndë për Kosovën dhe popullin e saj. Në mars të atij viti ishte suprimuar autonomia e brishtë e Kosovës, gjatë asaj periudhe ishte rivendos gjendje e jashtëzakonshme dhe nënë atë gjendje edhe ishte suprimuar autonomia e Kosovës. Populli i Kosovës u ngrit në këmbë në mbrojtje të drejtave dhe lirive të veta. Demonstratat dhe grevat ishin të përditshme anekandë Kosovës. Vetëm në periudhën mars - maj 1989 ishin vrarë ose mbyt në torturë mbi 58 shqiptar nga moshat më të reja e deri në pleq të moshuar – të vrarë dhe mbytur në protesta dhe demonstrata anekand Kosovës. Pas suspendimit të autonomisë së Kosovës dhe prishjes së balancit në ish Federatën Jugosllave, ishte paraqit edhe interesimi i parë i Bashkësisë ndërkombëtare për Kosovën dhe popullin e saj. Parlamenti Evropian kishte paraqit një Rezolutë në prill të vitit 1989, ku dënohej shkelja e të drejtave të popullit të Kosovës. Në këtë vazhdë ishte edhe rezoluta e Kongresit Amerikan në gusht 1989 e cila po ashtu dënonte shkeljen e të drejtave të njeriut të popullit në Kosovë. Ali Ajeti burgoset me 3 janar 1984 dhe dënohet me 5 vjet burg politikë ! Ali Ajeti (shigjeta) me shokë para Gjykatës së instaluar të ish Jugosllavisë në Prishtinë ! Ali Ajeti ishte nga veprimtarët politik që i kishin dhënë emër kërkesave të shqiptarëve në Kosovë që nga pranvera e vitit 1981 e 1982 me demonstratat masive me kërkesën tashmë shum popullore për Kosovën Republikë dhe barazinë e sajë me Republikat tjera në ish Federatën Jugosllave. Ali Ajeti pas vuajtjes së burgut politik 1984 – 1988, i përkiste tashmë një rrethi të veprimtarëve të vendosur, të gatshëm për të u sakrifikuar për lirin e Kosovës. Regjimi Serb dhe politika e Millosheviqit ishte në kulmin e ekspansionizmit të saj. Finalen e këtij ekspansionizmi, politika serbe e Millosheviqit e mendonin për qershorin e vitit 1989, në 600 vjetorin e Betejës së Kosovës për çka bënte thirrje për marshin e 2 milionë serbëve në Gazimestan. Ky ishte edhe kërcënimi më serioz që i bëhej shqiptarëve në atë periudhë. Populli i Kosovës dhe djalëria kryengritëse filloj të mendonte për ndërmarrjen e masave mbrojtëse. Në demonstratat që bëheshin atëbotë në mbrojtje të autonomisë së Kosovës ishin vrarë me dhjetëra shqiptarë, ishin në burgje mijëra shqiptar të tjerë dhe vazhdonte gjendja e jashtëzakonshme. Serbia dëshironte të shtypte shqiptarët dhe të reduktonte kërkesat e tyre që në periudhën nga 1981-1982 ishin të përqendruara në kërkesën për Republikë dhe barazi me Republikat tjera, tash në periudhën e fushatës për suprimimin e autonomisë në vitin 1988 – 1989 kjo fushat e egër kishte bërë që kërkesat e demonstruesve shqiptar të reduktoheshin në mbrojtje të autonomisë dhe Kushtetutës së vitit 1974 ! Ali Ajeti dhe grupi i rezistencës në ilegale kishte vendosur që me 30 maj të demonstrohej në Besianë (ish-Podujevë) dhe të thuhej e vërteta për Kosovën dhe kërkesat e saja. Parlamenti Evropian ato ditë dërgon një komision të përbërë prej pesë vetave, të kryesuar nga Hulian Grimaldos me anëtarët Gliorgio Rosseti, Emilio Espedes, Frode Kristoffersen dhe Lisilot Siebel Emmerling, për të ekzaminuar gjendjen në Kosovë pas Rezulutës së prillit. Me 30 maj në ora 13 ishte paraparë ardhja e këtij Delegacioni të Parlamentit Evropian në Besianë (ish-Podujevë). Grupimi politik ilegal që në atë periudhë njihej si “Çeta e Llapit” vendosi që me 30 maj në ora 13 të organizoj një demonstrim masiv në Besianë (ish-Podujevë). Qëllimi ishte që kërkesat e drejta të popullit shqiptar të thuhen edhe gjatë prezencës së Komisionit nga Parlamenti Evropian që atë ditë do të ishte në Besianë (ish-Podujevë). Kjo edhe ndodhi ashtu, me flamuj kombëtar shqiptar dhe me flamurin e Bashkimit Evropian u demonstrua në Besianë (ish-Podujevë) me parullat “KOSOVA REPUBLIKË”, “VETVENDOSJE”, “LIRI - BARAZI - DEMOKRACI”, “PARLAMENT, MOS LEJO APARTHEJD”, “EVROPË HELP – NDIHMË” etj. Me këtë rast vlen të theksohet se pas një periudhe të anatemimit dhe ndrydhjes së parullave “KOSOVA REPUBLIKË”, “VETVENDOSJE” dhe “PAVARËSI”, ato u brohoritën publikisht rrugëve nga mijëra demonstrues në Besianë (ish-Podujevë). Ishte kjo një tejkalim i kërkesave të reduktuara deri atëherë për mbrojtjen e Autonomisë dhe Kushtetutës së vitit 1974. Kjo bënë që Ali Ajetin ta quaj Zahir Pajazit të kohës së tij. Ashtu siç bëri pushka e Zahir Pajazitit të këthej besimin dhe guximin e shqiptarëve në forcën dhe krenarin e tyre, ashtu edhe Ali Ajeti dhe organizimi i “Çetës së Llapit” bëri kthimin e guximit në demonstrimin me guxim për kërkesat e drejta të popullit të Kosovës. Kjo bëri që të prishen projektet e politikës hegjemoniste serbe në Kosovë. Ky guxim dhe ky demonstrim edhe me alternativën e rezistencës së armatosur bëri që anekandë Kosovës të marrë fuqi veprimtaria për Pavarësinë e Kosovës, për Republikën e Pavarur të Kosovës. Dalja publike e “Çetës së Llapit” bëri që manifestimi i proklamuar i 600 vjetorit të Betejës së Kosovës të dështoj, flitej dhe propagandohej për marshimin e 2 milion serbëve në Gazimestan, e mbet me disa mijra, madje edhe me disa “shqiptar” që i shërbenin “institucioneve” të okupatorit serb. Ardhja e liderit serb Millosheviç në Gazimestan nuk u bë rrugës magjistrale që kalon për Besianë (ish-Podujevë), por me helikopter special të ushtrisë së ish-Jugosllavisë ai arriti në Gazimestanin e humbjes Serbe. Demonstrata e 30 majit 1989 u shua me gjak. Në këtë demonstratë në mbrojtje të rinisë shkollore ra në fushën e nderit heroi Ali Ajeti. Të përkujtojmë se në atë periudhë në “institucione” të gjysmë autonomisë ende kishte shqiptarë të verbëruar që i shërbenin okupatorit serb. Të përkujtojmë se Ali Ajeti nuk vritet në demonstratë në rrugët e qytetit të Besianës (ish-Podujevës) po vritet pas ndërhyrjes brutale të njësisë policore-ushtarake dhe largimit të demonstruesve nga rrugët e qytetëses dhe shpërndarjes nëpër fshatrat për rreth Besianës (ish-Podujevës) . Kjo sa për të hequr “argumentin” se policia e asaj kohe kishte intervenuar në mbrojtje të rendit dhe qetësisë. Vrasja e Ali Ajetit ishte e organizuar dhe jo e rastësishme. Policia dhe ushtria serbe ishin vënë në ndjekje deri në likuidim fizik të njerëzve që kishin guxuar të brohoritnin “VETVENDOSJE” , “KOSOVA REPUBLIKË”, “LIRI - BARAZI - DEMOKRACI”, “PARLAMENT, MOS LEJO APARTHEJD”, “EVROPË HELP– NDIHMË” etj. Komisioni i Parlamentit Evropian ndërpreu vizitën e paraparë dhe në mënyrë demonstrative lëshoi Kosovën. Për media deklaruan : «Ne kemi ardhur në Jugosllavi për të bërë ekzaminimin e gjendjes në Kosovës dhe për të konstatuar të kundërtën e asaj çka ka konstatuar Parlamenti në Rezolutën e prillit. Por ne mbetëm të zhgënjyer. Neve nuk na u mundësua vizita nëpër burgje, bisedat me të izoluarit, me intelektualët, me punëtorët, me studentët etj., pra, me njerëzit e anës së kundërt, me ata që nuk pajtohen me qëndrimet e qeverisë. Jo vetëm që nuk na lejuan t'i zhvillojmë këto diskutime dhe t' i bëjmë këto vizita, po pikërisht me 30 maj, deri sa ne ishim në hotel "Grand" në Prishtinë, u zhvilluan demonstrata, e që ndaj demonstruesve u shtie dhe me armë të zjarrit. Këtu ra një i ri në një fshat afër Prishtinës. Këndej neve nuk na mbeti gjë tjetër, pos që të konstatojmë se misioni ynë nuk u krye dhe të protestojmë pranë qeverisë për këto sjellje antisistem, në kundërshtim me Kartën mbi liritë dhe të drejtat e qytetarëve dhe që nuk i ka hije një shteti të rregulluar juridiko-politikisht. Për fat të keq mbeti Rezoluta e Parlamentit Evropian në fuqi. « Nënshkruar nga kryesuesi Hulian Grimaldos. Ishte hera e parë që vrasjet politike në Kosovë kishin dëshmitar edhe nga Parlamenti Evropian. Ishte dëshmitar edhe Isak Namon HAJDINI - Xhakja, nga fshali Mirovc i Besianës (ish-Podujevës) fshatar patriot i cili kishte marr në krah Ali Ajetin dhe mallkonte policinë për veprën e tyre. Policia e lidhë Isak Hajdinin për një dardhë aty në vendin e ngjarjes dhe e maltreton brutalisht, e arrestojnë duke vazhduar me tortura edhe në lokale të policisë. Nga pasojat e torturës pas 4 ditësh me 4 qershor 1989 vdes Isak Namon HAJDINI – Xhakja.

Abit Pajazit Sinani (18.4.1980 – 26.5.1999) 26/05/2017 Dëshmorët Fshati Murgullë i Besianës, që shtrihet në brezin kufitar ndërmjet Kosovës e Serbisë, deri në vitin 1887 ishte i banuar nga shaljanët, të afërt me banorët e Shalës së Bajgorës. Më vonë, pas dëbimit të shqiptarëve nga trojet e tyre nga regjimi okupator serb, këtu u vendosën edhe disa familje të tjera, të cilat erdhën nga fshatrat e rrethit të Prokuples e Nishit, me shpresë se një ditë do të kthehen në vatrat e tyre në viset veriore. Kjo nuk ndodhi asnjëherë ngase me qindra fshatra u boshatisën nga popullsia vendase shqiptare dhe në to u vendosën kolonët serbë. Banorët e fshatit Murgullë kanë dhënë kontribut të çmueshëm në vazhdën e luftërave për çlirimin kombëtar. Në këtë fshat, në shtëpinë e Ramë Sabedinit u mbajt tubimi i prijësve të lëvizjes kombëtare të kohës së Azem Bejtës, i quajtur si Kuvendi i Murgullës, në vitin 1920, i cili zgjati tri ditë. Në këtë kuvend përpos prijësve të qetave të Llapit mori pjesë edhe komandanti i çetave të luftëtarëve të lirisë, Azem Bejta. Në këtë kohë çetat çlirimtare në Llap shtuan luftën kundër pushtuesve serbë edhe në fshatrat kufitare siç ishte Murgulla. Në këtë fshat u lind edhe dëshmori i kombit Abit Pajazit Sinani. Shkollën fillore, ai e kreu në fshatin e lindjes ndërsa për shkak të kushteve të rënda ekonomike nuk pati mundësi ta vazhdojë shkollimin më tutje. Abiti mbante kontakte të vazhdueshme me të rinjtë dhe interesohej për çështjen kombëtare, duke pasur edhe inspirim familjar, pasi edhe vëllai i tij, Emini, dëshmor i kombit, ishte pjesë e organizimeve në kuadrin e lëvizjes kombëtare. Dëshmori Abit Sinani rrjedh nga një familje me traditë atdhetare. Gjyshi i tij, Abaz Sinani ishte ushtar i Isa Boletinit dhe më 1912 kishte rënë në fshatin Rahovë të Shalës së Mitrovicës, në luftë kundër forcave okupuese serbe. I njohur si luftëtar i paepur, i cili ishte dalluar në luftën për mbrojtjen e kufirit të Kosovës më 1945, është edhe i vëllai i Abazit, Fazli Sinani. Në vitin 1981 familja e dëshmorit Abit Sinani u bë vend strehimi për të rinjtë të përndjekur nga organet shtetërore për shkak të organizimit të demonstratave të njohura të këtij viti, në mesin e të cilëve ishte edhe e reja Xhylë Krasniqi e cila atëbotë njihej me nofkën si “Shota e Llapit”. Edhe vëllai i Abitit, Muhameti, ishte pjesëmarrës i demonstratave, edhe në ato të viteve 1988/89. Familja e dëshmorit Abit Sinani u bastis e keqtrajtua shumë herë gjatë viteve ’90 të shekullit 20, me pretekst të kërkimit të armëve. Në vitin 1994, vëllai të tij, Eminit, i ishte marrë një armë dhe ishte dënuar për kundërvajtje. Me daljen e UÇK-së në skenën publike, Abitin u tregua i gatshëm për t’iu bërë krah embështetje në luftë kundër pushtuesit serb. Dhuna dhe keqtrajtimet e vazhdueshme të policisë së okupatorit, e ushtruar mbi familjen e tij kishte qenë një motiv shtesë për ta luftuar armikun pushtues. Abiti, si edhe i vëllai Emini, kontaktet e para me UÇK-në i vuri përmes Ali Halitit, Naser Hysenit, Naser Selmanit (dëshmor) etj., me ç‘rast tregoi vendosmëri për t’iu bashkuar radhëve të saj dhe ushtarëve të lirisë. Pas ushtrimeve të nevojshme ushtarake, Abiti u rreshtua si pjesëtarë i togut të III në fshatin Murgull, që vepronte në kuadër të kompanisë “Ulpiana – 55”, Batalioni III i Brigadës 152 “Shaban Shala” të ZOLL. Ndër bashkëluftëtarët më të afërt të tij ishin i vëllai, Emin Sinani, Ali Halili, Jakup Sinani, Sabit Jashari, Hamit Fazliu, Muhamet Halimi, Ahmet Shabani etj. Ai ishte pjesëmarrës i shumë betejave që u zhvilluan në këto anë duke mbrojtur kufirin që të mos depërtonin forcat serbe në territorin e Kosovës. Ai përcolli të gjitha lëvizjet e armikut përgjatë kufirit me Serbinë, duke mos pushuar aktivitetin deri në ditën e rënies së tij kur armiku sulmoi fshatrat e grykës së Llapit nga të gjitha anët me forca të shumta dhe makineri të madhe luftarake. Në Betejën e njohur të zhvilluar në këto anë në mbrojtje të popullatës civile më 26 maj 1999 në vendin e quajtur “Brinjat e Zhitisë”, përkatësisht te Konaku i Keq, në mes fshatit Ahishtë dhe Brecë, duke luftuar deri në fishekun e fundit ra dëshmor Abit Sinani. Bashkë me të në këto luftime ranë edhe dëshmorët, Ahmet Shabani e Hasan Jashari. Në fshatin Pollatë është ngritur lapidari i përbashkët që ruan kujtimin për gjithë dëshmorët e rënë në këto fronte, në mesin e tyre është edhe Abit Sinani. Pas përfundimit të luftës familja e dëshmorit është nderuar me mirënjohje nga Qeveria e Përkohshme e Kosovës, SHP i UÇK-së, SHP i UÇK-së të ZOLL-it, SHFD të Besianës etj. (M. K.)