Timeline Photos

Zespół bólowy stawu rzepkowo udowego (SRU) to problem, z którym borykają się ortopedzi i fizjoterapeuci w 11 - 17% wszystkich kolanowych przypadków, a wśród grupy sportówców liczba ta sięga 40%. Charakteryzuje się on bólem w okolicach rzepki (z przodu kolana) np. przy w takich aktywnościach jak schodzenie\wchodzenie po schodach, czy przysiady. W maju 2016 roku na łamach British Journal of Sports Medicine opublikowano raport, będący swoistym przewodnikiem w terapii SRU, który powstał jako owoc debat badaczy i praktyków, podczas International Patellofemoral Pain Research Retreat, który odbył się w Manchester w 2015 roku. Na podstawie najnowszych badań naukowych i świeżych przeglądów literatury zgodnie zdefiniowano i podano 6 rekomendacji: 1. Kinezyterapia - to środek, zdaniem komisji, o wysokiej skuteczności, który zmniejsza ból krotko- i długoterminowo. 2. Treningiem powinny być objęte mięśnie zaopatrujące zarówno staw kolanowy jak i biodrowy. 3. Terapia kompleksowa, złożona z kombinacji ćwiczeń, terapii manualnej, różnych technik plastrowania (tapingu), wkładek ortopedycznych wykazuje wysoką skuteczność długoterminową. Każdy środek powinien być specyficzne adaptowany do każdego przypadku. 4. Wkładki ortopedyczne uznano za środek skutecznie zmniejszający dolegliwości bólowe SRU wśród niektórych osób. Dobra kwalifikacja do aplikacji wkładek to klucz. Podstawą powinno być dobre badanie funkcjonalne i posturalne stopy. 5. Plastrowanie (taping) - różne techniki plastrowania mogą wykazać bardzo dużą skuteczność terapeutyczną, ale tylko jako czynnik wspomagający inne procedury (ćwiczenia, terapię manualną itp.) 6. Terapia manualna kręgosłupa i zabiegi elektroterapeutyczne (elektrostymulacja, laser, pole magnetyczne itd.) nie wykazują znaczących cech skuteczności. P.S. dostęp do artykułu jest otwarty. http://bjsm.bmj.com/content/early/2016/05/31/bjsports-2016-096268.long?view=long&pmid=27247098 Autor: Rafał Augustyniak, www.augustyniak-fizjo.pl , na podstawie: Crossley i wsp. 2016 Patellofemoral pain consensus statement from the 4th International Patellofemoral Pain Research Retreat, Manchester. Part 2: recommended physical interventions (exercise, taping, bracing, foot orthoses and combined interventions). Br J Sports Med. 2016 May 31.

Rehabilitacja Ortopedyczna i Sportowa Rafał Augustyniak

W przeddzień Półmaratonu Skierniewickiego: Częstość stawianych kroków, zmienia obciążanie mięśni podczas biegu. W ubiegłorocznym sierpniowym Journal of Sports & Physicla Theraphy ukazał się artykuł przedstawiający badania nad siłą mięśni stawu biodrowego podczas biegu. Mięśnie stawu biodrowego uważane są za grupę, zarówno często narażoną na urazy i przeciążenia biegowe, jak również w ogromnym stopniu za nie odpowiedzialną. Zbadano biegaczy w trzech różnych częstotliwościach stawianych kroków podczas ich biegu, w optymalnej dla nich, w 10% szybszej i 10% wolniejszej. Zbadano także kinematykę całego ciała (zakresy ruchów w stawach) za pomocą systemu 8 kamer i całej masy markerów oraz siłę reakcji podłoża. Stworzono model 3D na podstawie, którego obliczono siłę mięśni potrzebną do wygenerowania otrzymanych przyspieszeń. Zarówno siłę jak i moc wielu grup mięśniowych porównano w tych trzech częstotliwościach kroków. Okazało się, podczas biegu siła mięśnia pośladkowego średniego jest większa od siły każdego innego mięśnia stawu biodrowego, włączając tu mięsień pośladkowy wielki. Okazało się także, że zwiększając częstotliwość kroków w biegu doszło do zwiększenia pracy mięśni hamstringów, zginaczy i prostowników stawu biodrowego, podczas fazy przenoszenia kończyny, natomiast wyraźnie zmniejszył się szczyt siły i praca tych mięśni podczas kontaktu stopy z podłożem (faza o najwyższych wartościach siły reakcji podłoża – najtrudniejsza dla układu ruchu!?) Te informacje dają nam wskazówki do pracy klinicznej zarówno z wyczynowcami jak i każdym amatorem biegania, a nawet spacerowania, którzy borykają się z problemami ortopedycznymi. Dane te pozwalają zmienić podejście do aplikowanych ćwiczeń, czy budowania treningu uzupełniającego. Autor: Rafał Augustyniak www.augustyniak-fizjo.pl, na podstawie: Rachel Lenhart et al.: Hip Muscle Loads during Running at Various Step Rates. J Orthop Sports Phys Ther:1-30. Epub 25 Aug 2014.

Jesteś po operacji stawu kolanowego, skokowego, czy biodra? Chciałbyś wrócić do sportu, a nie wiesz czy możesz? Zapraszam na badanie funkcjonalne, które pomoże odpowiedzieć na to pytanie. Oto trzy dynamiczne "hop testy", które przeprowadziłem na Arku 6 miesięcy po jego operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL) w stawie kolanowym. Test 3.

Jesteś po operacji stawu kolanowego, skokowego, czy biodra? Chciałbyś wrócić do sportu, a nie wiesz czy możesz? Zapraszam na badanie funkcjonalne, które pomoże odpowiedzieć na to pytanie. Oto trzy dynamiczne "hop testy", które przeprowadziłem na Arku 6 miesięcy po jego operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL) w stawie kolanowym. Test 2.

Jesteś po operacji stawu kolanowego, skokowego, czy biodra? Chciałbyś wrócić do sportu, a nie wiesz czy możesz? Zapraszam na badanie funkcjonalne, które pomoże odpowiedzieć na to pytanie. Oto trzy dynamiczne "hop testy", które przeprowadziłem na Arku 6 miesięcy po jego operacji rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL) w stawie kolanowym. Test 1.

Rafał Augustyniak

https://www.znanylekarz.pl/rafal-augustyniak/fizjoterapeuta/skierniewice Będę wdzięczny za każdą opinię/gwiazdkę. Serdecznie Was pozdrawiam:)

Swimming: Injuries & Rehabilitation

Bolączki pływaków Pływanie to specyficzna dyscyplina sportu łączącą w sobie elementy siłowo - wytrzymałościowej pracy, zarówno kończyn dolnych jak i górnych oraz układu sercowo – naczyniowego. W dodatku, w warunkach zmniejszonej grawitacji. Kontuzje u pływaków mają najczęściej charakter przeciążeniowy, związany z ogromną powtarzalnością wykonywanych ruchów. Wyczynowi pływacy wykonują kilkadziesiąt do kilkuset tysięcy cykli ruchów tygodniowo. Badania statystyczne na grupie pływaków amerykańskich wyższych uczelni pokazały, że u mężczyzn powstają średnio 4 kontuzje na każde 1000 godzin treningu (u kobiet o 0,3 kontuzji mniej). Najczęściej przeciążeniom ulegają stawy barkowe, kręgosłup lędźwiowy i stawy kolanowe. Epidemiologia przeciążeń stawu barkowego u wyczynowców, to według różnych autorów od 40 do 90%. Tak jak w sportach biegowych kończyna dolna, tak w pływaniu kończyna górna jest głównym napędem sportowca. Zmęczenie mięśni stożka rotatorów, mięśni grzbietu i stabilizatorów łopatek może zaburzać dynamiczną stabilizację stawu łopatkowo - ramiennego, a w konsekwencji prowadzi do powstawania mikrouszkodzeń lub/i niestabilności stawu. W zależności od pozycji ramienia w cyklu pracy w czasie pływania różne elementy stawu wchodzą ze sobą w konflikt. I tak na przykład w kraulu, w momencie natarcia ręka wody, gdy łokieć znajduje się jeszcze nad wodą, może dochodzić do konfliktu podbarkowego (maksymalne zgięcie i rotacja wewnętrzna stawu ramiennego). W innym przypadku, w końcowej fazie zagarnięcia wody, kiedy staw ramienno - łopatkowy znajduje się w maksymalnym wyproście i rotacji wewnętrznej, powstają niekorzystne siły które mogą powodować uniesienie i przednie przemieszczenie głowy kości ramiennej w łopatce. Ból w tej fazie może świadczyć o przeciążeniu struktur przednio - górnej części torebki stawowej w konsekwencji tzw. przedniej niestabilności. Działania przeciwdziałające przeciążeniom barku w dyscyplinach pływackich obejmują m.in. doskonalenie/korygowanie techniki, trening mięśni stabilizujących łopatki na klatce piersiowej I siłowo – wytrzymałościowy trening mięśni stożka rotatorów. W przypadku już istniejącego bólu, terapia powinna się opierać o dokładne badanie, a skutecznymi środkami terapeutycznymi okazują się terapia manualna, specyficzny trening medyczny, różne techniki plastrowania i fizykoterapia. Autor: Rafał Augustyniak www.augustyniak-fizjo.pl na podstawie: Wanivenhaus F. et al.: Epidemiology of Injuries and Prevention Strategies in Competitive Swimmers. Sports Health. 2012 zdjęcie: http://www.eliteorthopaedic.com/blog/swimming-injuries-rehabilitation

Upper Back and Neck

Ból szyi, a trening siłowy. Specyficzny trening siłowy potrafi zredukować dolegliwości w przypadku zespołów bólowych szyi i barku w populacji pracowników siedzących. Badacze zastanawiają się nad optymalną częstotliwością i objętością takich treningów, bo ja dotąd dawka „idealna” nie jest znana. Duńscy badacze zaprosili do badania 447 osób siedzących w pracy. Pierwszej grupie zaordynowano 60 minut specyficznego treningu raz w tygodniu (1x60), drugiej grupie 20 minut 3 razy w tygodniu (3x20), trzeciej grupie 7 minut treningu 9 razy w tygodniu (9x7), czwartą grupą była grupa kontrolna. Procedura treningowa trwała 20 tygodni, a obciążenia treningowe były progresywnie podnoszone. Przed badaniem i po 20 tygodniach zebrano od badanych informacje na temat bólu szyi posługując się 10 punktową skalą bólu oraz kwestionariuszem DASH. Badania pokazały, że we wszystkich grupach ból szyi i barków został zredukowany w porównaniu z grupą kontrolną. Najlepsze rezultaty (statystycznie) pod względem bólu zaobserwowano w grupie 3x20, a progresja siły najszybciej przebiegała w grupie 1x60. W kwestionariuszu DASH znacząco statystycznie poprawiły się grupy 1x60 i 3x20. Z mojego doświadczenia wynika, że masaż, terapia manualna, czy stretching są w stanie dość szybko zmniejszyć dolegliwości bólowe szyi, ale odległe w czasie i trwałe efekty przynosi właśnie specyficzny trening siłowy. Rafał Augustyniak www.augustyniak-fizjo.pl na podstawie: Andersen et al.: Influence of frequency and duration of strength training for effective management of neck and shoulder pain: a randomised controlled trial. Br J Sports Med 2012 zdjęcie: http://www.sportsinjuryclinic.net/sport-injuries/upper-back-neck

Improve your dynamic strength and fitness - Carve Surfing Magazine

O treningu nerwowo - mięśniowym stawu skokowego. Urazy stawu skokowego, choroby ścięgien okolicy stopy i stawu skokowego to częste problemy ortopedyczne. Już od lat nauka bada i zbiera informacje na temat treningu nerwowo – mięśniowego mającego wpływ na zwiększenie funkcji równowagi, ograniczenie częstości urazów w sporcie, a także (a może przede wszystkim) na szybkie efekty w rehabilitacji pourazowej. W treningu nerwowo – mięśniowym często stosowanymi pomocami są różnego rodzaju sprzęty imitujące niestabilne podłoże. Choć są to pomoce bardzo popularne, to wiedza naukowa na temat wpływu ich różnorodności, na intensywność ćwiczeń jest jeszcze uboga. Badania Borreani i wsp. z 2013 (opublikowane na łamach Gait & Posture) wykonały krok naprzód w dziedzinie treningu nerwowo – mięśniowego. Za pomocą aparatury EMG (służy do badania czynności elektrycznej mięśni) zbadano aktywność mięśni stawu skokowego u 44 osób, podczas wykonywania 12 ćwiczeń. Ćwiczenia wykonywane były w siadzie, staniu obunóż i jednonóż, na stałym podłożu, a także na płaszczyznach niestabilnych w jednej osi i wieloosiowo. Największa aktywność EMG dla wszystkich badanych mięśni zbadana została podczas ćwiczenia z oporem, w staniu jednonóż, na podłożu niestabilnym w jednej płaszczyźnie. Ciekawostką jest na pewno to, że aktywność na podłożu niestabilnym wielokierunkowo mniej angażuje mięśnie stopy, niż aktywność na podłożu niestabilnym jednokierunkowo. Kilka innych badań też to potwierdza (jak podają autorzy tego artykułu). Autor: Rafał Augustyniak www.augustyniak-fizjo.pl, na podstawie: Exercise intensity progression for exercises performed on unstable and stable platforms based on ankle muscle activation. Gait & Posture 2014;39(1):404-9. zdjęcie pochodzi z... http://www.carvemag.com/2012/09/improve-your-dynamic-strength-and-fitness/#.VtVeqvnhBdg

Chronic Exertional Compartment Syndrome

Coś o bieganiu... Przewlekły zespół przedziałów powięziowych (ang. Chronic exertional compartment syndrom) podudzi to problem charakteryzujący się narastającym bólem przedniej lub bocznej strony goleni podczas wysiłku fizycznego, który w początkowej fazie ustępuje po jego zaprzestaniu. Przyczyną bólu jest zwiększanie się ciśnienia w przedziałach powięziowych (worki tkankowe otaczające mięśnie) na skutek wzmożonej pracy mięśnia. Zwiększające się ciśnienie powoduje ucisk na naczynia, nerwy i mięśnie, utrudniając im ich funkcje, a w rezultacie generując ból. 87% procent postaci tego zespołu jest związanych z aktywnością fizyczną, a z tego 69% dotyczy biegaczy. Najczęściej spotyka się postać dotyczącą przedziału przedniego podudzia, w którym leży mięsień piszczelowy przedni (silny mięsień unoszący stopę podczas chodu lub biegu). Często przewlekłe problemy z tym zespołem kończą się zabiegiem chirurgicznym W badaniu Diebala i wsp. (2012) zaproponowano biegaczom z tym problemem zmianę techniki biegania z tzw. lądowania na tyłostopiu, na lądowanie na przodostopiu, ponadto zmianę techniki odbicia i skrócenie kroku, a zwiększenie częstotliwości. 10 biegaczom z tym problemem przed 6 tygodniowym treningiem terapeutycznym zbadano: ciśnienie śródmięśniowe przed i po wysiłku biegowym, ponadto oceniono kinematykę biegu i zmierzono siłę reakcji podłoża podczas tej aktywności. Zebrano także informacje na temat bólu i zmęczenia podczas biegu. Po 6 tygodniach treningu terapeutycznego istotnie statystycznie zmniejszyło się ciśnienie śródmięśniowe podczas biegu, zwiększył się dystans bez objawów bólu , zelżało natężenie bólu podczas aktywności, a ponadto zwiększyło się tempo biegu. Po 1 roku zrobiono follow up i oceniono, że wszystkie badane osoby (poza dwoma uległymi innym kontuzjom) są aktywnymi biegaczami pokonującymi powyżej 15 kilometrów tygodniowo. Autor: Rafał Augustyniak www.augustyniak-fizjo.pl, na podstawie Diebal et al.; Am J Sports Med 40 (2012) 1060-1067 zdjęcie: http://www.mflphysio.com.au/site/index.php/latestnews/103-chronic-exertional-compartment-syndrome