Spacer z książką

"Książki są jak towarzystwo, które sobie człowiek dobiera" Monteskiusz Spotykamy się w Parku Kultur Świata pod fontanną. Spotykamy się spontanicznie, bo lubimy ludzi i lubimy czytać. Można zabrać ze sobą kocyk lub karimatę, a już na pewno trzeba zabrać swoją ulubioną książkę albo taką, którą ostatno się przeczytalo. Będzie okazja do wspólnego porozmawiania o wartościowych książkach. Będzie okazja do zaprezentowania fragmentu przez siebie przyniesionej książki. Będzie wreszcie okazja do pobycia razem. Nie siedź samotnie w domu, przed komputerem czy telewizorem. Przyjdź do Parku z książką, wybiierz się na spacer razem z nami. Spacer z książką organizuje Kotłoownia Klub Ludzi Atystycznie Niewyżytych, w ramach Ogólnopolskiego Konkursu Grantowero RÓWNAĆ SZANSE. Autorka kolażu i plakatu -- Małgrzata Chwiła

Małgorzata

Wieża kościelna i Drezdenko z góry

Kościół Przemienienia Pańskiego w Drezdenku – kościół parafialny z najwyższą wieżą kościelną w województwie lubuskim i 27 pod względem wysokości kościół Polski. Jego wieża mierzy 78 metrów. Kościół p.w. Przemienienia Pańskiego jest szóstą w kolejności chronologicznej świątynią pobudowaną w Drezdenku. Poprzedzały ją dwa nieistniejące już kościoły, które znajdowały się w obrębie twierdzy i trzy wcześniejsze świątynie zlokalizowane na Placu Kościelnym. Powód, dla którego główny drezdenecki kościół zlokalizowano niejako na uboczu, poza rynkiem lub którąś z pierzei przyrynkowych nie jest znany. Lokalizacja ta odbiega nieco i od tradycji brandenburskiej i od wielkopolskiej, choć w starszych wielkopolskich założeniach urbanistycznych (Rogoźno, Koźmin) takie lokalizacje występują. A może dawni mieszkańcy byli praktyczni i mając na uwadze kwestię przykościelnego cmentarza świątynię postawili w miejscu, jak na Drezdenko położonym dość wysoko i suchym. Pierwsza znana wzmianka źródłowa o parafii w Drezdenku pochodzi z dokumentu biskupa Andrzeja Zaremby datowanego na 1298 rok. Dokument dotyczy podziału Archidiecezji Poznańskiej, w której Drezdenko znajdowało się do okresu reformacji. W źródłach z 1516 roku wymieniany jest drezdenecki pleban Marcin Rozbicki. O pierwszym kościele zlokalizowanym na Placu Kościelnym wiadomo, że spłonął podczas wielkiego pożaru Drezdenka w 1662 roku. Rok później rozpoczęto kwestę na odbudowę świątyni. W pracach budowlanych mieszkańców Drezdenka wspomógł znacząco Elektor Fryderyk Wilhelm, który na odbudowę świątyni darował drewno, wapno i cegłę. Kościół odbudowano w 1664 roku, a w roku 1679 do jego bryły dostawiono wieżę. W wieży zawisł dzwon odlany w szczecińskiej giserni, który w 1740 roku pękł podczas wyjątkowo ciężkiej zimy. W kilka lat później stan kościoła oceniono jako zły, w 1752 roku pobudowano nowy korpus, a w rok później nową wieżę. W początku grudnia 1753 roku poświęcono nowy kościół. W zaledwie dwadzieścia kilka lat później wichura strąciła wierzchołek wieży, który spadając uszkodził dach. W 1777 roku w wieżę uderzył piorun. W 1802 roku kościół wyremontowano, a w trzy lata później ufundowano nowe organy. W okresie okupacji wojska napoleońskie urządziły w kościele magazyn. W roku 1840 budowlę poddano gruntownemu remontowi, podczas którego wymieniono część stolarki i dobudowano wokół kościoła cokół z głazów. Jednak stan budynku nadal się pogarszał i w 1886 roku zdecydowano o jego częściowym zamknięciu. Rozebrano go w 1902 roku, po wybudowaniu nowej, istniejącej do dzisiaj świątyni. Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego w Drezdenku wybudowano według projektu architekta prof. Johannesa Otzena (choć są tacy, którzy autorstwo projektu przypisują architektowi o nazwisku Spitt). Decyzję o przyjęciu projektu podjęto w 1896 roku. Roboty zakończono w roku 1902, 11 czerwca poświęcono nową świątynię. Po przejęciu Drezdenka przez Polaków, w dniu 5 sierpnia 1945 roku kościół poświęcono na świątynię katolicką. Budynek kościoła stanowi dominantę miasta. Jest budowlą neogotycką o charakterystycznej rozczłonkowanej bryle zwieńczonej ponad siedemdziesięciometrową wieżą. Świątynia posiada halowe, trzyprzęsłowe, trzynawowe wnętrze zamknięte jednoprzęsłowym, trójbocznym prezbiterium. Elewacja zdobiona jest elementami z glazurowanych płytek ceramicznych. Uwagę zwiedzających przyciągają witrażowe okna prezbiterium. Ich fundatorami byli bracia Stoltz, znani drezdeneccy przemysłowcy. Cykl witraży w absydzie kościoła przedstawia: zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny, nawiedzenie św. Elżbiety, ofiarowanie Jezusa w świątyni, w rozecie-pokłon trzech króli; chrzest w Jordanie, modlitwa w Ogrójcu, Ostatnia wieczerza, w rozecie-ukrzyżowanie; zmartwychwstanie, spotkanie z Marią Magdaleną, droga do Emaus, niewierny Tomasz, w rozecie-zesłanie Ducha Świętego. Wyposażenie kościoła jest w przeważającym stopniu pierwotne. W prezbiterium znajduje się architektoniczny ołtarz główny zwieńczony trójkątnym tympanonem i flankowany parami kompozytowych kolumienek. We wnętrzu ołtarza umieszczono stylizowany obraz przedstawiający Jezusa łamiącego chleb. Po przeciwległej stronie jest prospekt organowy zwieńczony gzymsem koronującym i flankowany wykuszami. W prospekcie znajdują się doskonale zachowane organy z 1902 roku wykonane przez firmę znanego organmistrza Wilhelma Sauera z Frankfurtu nad Odrą. Obudowany zdobioną dębową szafą instrument znakomicie komponuje się z wystrojem świątyni. Od 1995 roku w kościele p.w. Przemienienia Pańskiego organizuje się Letnie Festiwale Muzyki Organowej, podczas których znani wykonawcy wykorzystują walory drezdeneckich organów prezentując swój kunszt muzyczny. W kosciele możemy oglądnąć trzy staliwne dzwony: Miłość (2294 kg), Wiara (1490 kg) i Nadzieja (975 kg).

Wystawa Piotra Krysztofiaka

Biblioteka Publiczna im. ks. Józefa Tischnera zorganizowała wystawę prac malarskich pana Piotra Krysztofiaka z Rąpina. Genialny portrecista, którego prace intrygują, zatrzymują, przyciągają...

Photos from Kotłownia Klub Ludzi Artystycznie Niewyżytych's post

Kolejny spacer fotograficzny za nami, który jest wartością dodaną, gdyż nie planowaliśmy tego wydarzenia. Dziękujemy bardzo serdecznie ks. Dariuszowi Kaczyńskiemu CRL, proboszczowi oraz przeorowi za umożliwienie naszej grupie wejścia na wieżę Kościoła pw. Przemienienia Pańskiego. To było niesamowite przeżycie, a jakie piękne jest Drezdenko z wysokości!!! Wkrótce fotorelacja, jesteście ciekawi?... My bardzo ;)

Stowarzyszenie Miłośników Muzyki Organowej i Kameralnej "Sauerianum"

Timeline Photos

Paulina Swacińska, poetka, aktorka Młodzieżowego Teatru Poezji Alter Ego, członkini Stowarzyszenia Alternatywna Gmina, z wykształcenia mgr resocjalizacji, właśnie debiutowała jako reżyser. Z panią Paulina rozmawia nasza projektowa koleżanka – Paulina Bury. Paulina Bury: Witam bardzo serdecznie. To Pani wyreżyserowała spektakl "Wszystkim synom i córkom", który mięliśmy przyjemność oglądać w CPK. Co było inspiracją do jego stworzenia? Paulina Swacińska: Wiele zbiegów okoliczności wpłynęło na sięgnięcie po taki repertuar, w takiej formie i z takimi ludźmi. Najpierw zaczęłam spotykać urocze, przesympatyczne harcerki, ponieważ zapisałam swoją 6 letnią córcię do grupy zuchowej. W międzyczasie zaczął prężnie działać teatr "Kotłownia" i Drezdenecka Scena Literacka, w których bardzo chętnie uczestniczę, no i przede wszystkim znów w Drezdenku pojawił się Tomek Walczak, który niegdyś był instruktorem teatralnym w Domu Kultury a ja należałam do jego grupy teatralnej "Alter Ego". Powróciły dawne wspomnienia, być może tęsknota za sceną i entuzjazm harcerek ze szczepu Puszcza. Te czynniki inspirowały mnie w tworzeniu spektaklu, jak i fakt że podobny robiliśmy z Tomkiem jakieś 20 lat temu i dzięki tamtemu doświadczeniu wiedziałam co chcę zrobić i jaki efekt osiągnąć. PB: Dlaczego właśnie młode harcerki zostały zaangażowane w to przedsięwzięcie? PS: Dlaczego młode harcerki? Dlatego, że harcerzom łatwiej zmierzyć się z tematem patriotyzmu, walki i służby. tak mi się przynajmniej wydaje. Uznałam, że dziewczyny, które biegają po szkole i mieście w mundurach, chętniej sięgną po poezję powstańczą niż dziewczyny biegające po mieście szukające pokemonów. Aby zrobić coś, co w swoim przesłaniu ma być prawdziwe, trzeba robić to z ludźmi, którzy w to wierzą i czują. Dziewczyny z "Batalionu Enigma" właśnie takie są. Gdy pojawiła się pomysł spektaklu w mojej głowie, wiedziałam komu go zaproponować. Gdy opowiedziałam o swoim pomyśle druhnie Jessice Gulajew, która trzyma pieczę nad zuchami, to już po tygodniu zebrała grupę chętnych harcerek, które zmierzyły się z moją wizją spektaklu. PB: Jak przebiegała współpraca z młodymi aktorkami? Czy ktoś wspierał Panią w przygotowaniu ich do wejścia na scenę? PS: Dziewczynom podobały się moje pomysły (mam taką nadzieję), więc bardzo szybko przeszłyśmy do prób. Pierwsze nasze spotkania odbyły się w połowie lutego tego roku a już 16 maja zrobiłyśmy premierę. mimo wielu działań, których podejmują się dziewczyny, znalazły czas aby popracować nad interpretacją tekstu czy obyciem scenicznym. początkowe próby odbywały się w Zespole Szkół im. Henryka Sienkiewicza w Drezdenku, w którym harcerki (i mała zuchenka a moja córcia) się uczą. tam skupiłyśmy się nad tekstem czyli interpretacją, dykcją i emocjami, których uzewnętrznienie było istotną częścią tego spektaklu. Następnym etapem było zapoznanie dziewcząt ze sceną i opracowaniem ruchu scenicznego, który przy tekstach poetyckich jest bardzo ważny, aczkolwiek nie łatwy. I w tym miejscu musiałam się wspomóc specjalistą, Tomkiem Walczakiem, teatrologiem i doświadczonym instruktorem teatralnym, który pomógł mi w opracowaniu ruchu i z korygował błędy. Nie dodałam, a jest to dość istotne, że próby na scenie odbyły się dzięki przychylności dyrektora i pracowników Centrum Promocji Kultury w Drezdenku. PB: Jaka była reakcja dziewcząt po pierwszym zetknięciu z tekstem? PS: O ile uczniom gimnazjum poezja jako taka nie jest obca, to o Annie Świrszczyńskiej na pewno nie słyszeli. Tak też było i z "Batalionem Enigma". Gdy przyniosłam tomik jej poezji "Budowałam Barykadę" i zaczęłam czytać dziewczynom wiersze, widziałam na ich twarzach wzruszenie i aprobatę, uwierzyły w to co chciałam z nimi zrobić a przede wszystkim wierzyły Świrszczyńskiej, która była uczestniczką Powstania Warszawskiego i opisał je wyjątkowo, bez ozdobników i doniosłych frazesów ale w tak ujmujący sposób, że czytając o nim ciało przeszywa dreszcz a głos łamie się w połowie zdania. PB: Skąd wzięło się u Pani zainteresowanie poezją? Od jakiego czasu jest Pani bliska twórczość Anny Świrszczyńskiej? PS: Jestem typową melancholiczką ze skłonnościami introwertycznymi, więc poezja poniekąd jest wpisana w moją osobowość. Czytam niemal każdą poezję ale z lubością zaczytuję się w twórczości Norwida i Różewicza. Z wierszami Świrszczyńskiej zmierzyłam się tak jak "moja Enigma", mając naście lat, w spektaklu stworzonym przez Tomka, i w którym miałam przyjemność zagrać. PB: Jakie są pani dalsze plany z tą formą sztuki? PS: Szczerze? Nie wiem. Na chwilę obecną, chciałabym aby nasz spektakl "Wszystkim synom i córkom", który stworzyłyśmy z "batalionem Enigma", trafił do jak najszerszego grona odbiorców i nie tylko w naszym mieście. a Teatr, poezja, scena, zawsze były i będą mi bliskie więc może w niedługim czasie... kto wie. Spektakl pt. „Wszystkim synom i córkom” zrealizowany został dzięki przychylności i przy pomocy instytucji i organizacji: Zespół Szkół im. Henryka Sienkiewicza w Drezdenku Szczep „Puszcza” ZHP w Drezdenku Stowarzyszenie Alternatywna Gmina Centrum Promocji Kultury Kotłownia Klub Ludzi Artystycznie Niewyżytych

Feel-X Nowowiejski

Silna grupa "teatralna" wybrała się na premierę spektaklu pt. "Feel-X Nowowiejski" wg scenariusza, w choreografii i reżyserii p. Bartosza Bandury. Było cudnie, tyle wrażeń i emocji. Gratulujemy serdecznie i chętnie wybierzemy się na listopadową prezentację.

Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta

Podczas wizyty w Gorzowie Wlkp. który odwiedziliśmy głównie za sprawą premiery w Teatrze im. Osterwy, dobrze się bawiliśmy. Był pyszny lunch, ale także wyjątkowy spacer po ogrodach muzealnych, którym za naszą sprawą przybyło kilka eksponatów. Prawda, że cudne figury ;)

Kotłownia Klub Ludzi Artystycznie Niewyżytych's cover photo

Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta

Podczas wizyty w Gorzowie Wlkp. który odwiedziliśmy głównie za sprawą premiery w Teatrze im. Osterwy, dobrze się bawiliśmy. Był pyszny lunch, ale także wyjątkowy spacer po ogrodach muzealnych, którym za naszą sprawą przybyło kilka eksponatów. Prawda, że cudne figury ;)