Meedoen aan een cursus of activiteit? Surf naar www.cjgactiviteiten.nl

Dreumes en Peutermuziek in Mamacafé Bennebroek 6 december 2017 Tijdens deze muziekles in het mama café zingen en dansen wij met het seizoen mee. Wij zingen liedjes over onderwerpen die voorbijkomen in de dreumes- en peuterwereld. Taalstimulering bij het jonge kind werkt het beste door ervaring in het moment met alle zintuigen, daarom worden de liedjes ondersteund met instrumenten, dans, gebaren materialen en soms een boekje. Terwijl wij plezier maken, worden ondertussen ook de woordenschat, stemvorming en muzikaal gehoor gestimuleerd. I k verheug mij erop om alle mama’s, papa’s, oma’s, opa’s en oppassen met de dreumesen en peuters te zien op de gratis inloop op woensdagochtend 6 december. Kerklaan 6 In Bennebroek. Madelon Huisman (logopedist)

V O O R B I J Eens zei mijn therapeut: ‘Alles gaat voorbij.’ Dat is vreselijk en dat is een troostend dacht ik erachteraan. Ik ben iemand die het maar niks vind. Afscheid nemen. Dag zeggen, iemand niet meer zien. Of een levensfase achter je laten, bah. Mijn jeugd, dat is een periode waar ik nu vanuit volwassenheid naar kan kijken. Als kind is alles goed, je ouders bieden jou hun wereld. Je geniet en als je niet geniet, dan weet je een hoekje te vinden in je geest waar je je terugtrekt. Later moet je gaan toegeven waar je je naast blij ook eenzaam hebt gevoeld, waar je jezelf nu moet zien op te vangen. Dan is er werk aan de winkel en geen zorgeloos rondhoppen meer over het gras. Tenminste, als je de wereld wilt laten binnenkomen zoals die is en niet voor een deel zoals die is vanuit dat ene hoekje. ‘Nu is de muziek voorbij, wij gaan stoppen, ik en jij,’ zingt Larissa met die leuke gebaren er bij. Iedere muziekochtend eindigt op een-en-dezelfde manier: met dit liedje en koffie voor de ouders. Dat het altijd hetzelfde is, is niet saai. Het is iets om naar uit te kijken. Het geeft zicht aan de horizon. Een bootje dat daar vaart. Of een boei. Als de kinderen rond gaan scharrelen, schuiven de groteren naar de tafel, direct verwikkeld in gesprekken. Het delen van hoe het is, het moeder of vader zijn, gebeurt ook hier. Dat is waarom ik steeds weer terugkom. Voor mijn zoontje is het ook fantastisch, maar voor mij is het haast onmisbaar. Het deed me realiseren, dat we de gelaagdheid die het moederschap kent, soms niet durven laten zien. Als een jeugd waar je altijd met een zonnig gemoed op wilt terugkijken, uit loyaliteit voor je ouders van wie je zielsveel houdt, maar ook omdat je wilt vasthouden aan iets dat je kent. Moeder worden is een gebied instappen, dat je niet kent. Houvast geeft het kopen van kleertjes, een wiegje. Boeken lezen over opvoeden, troosten. Maar houden van, dat ga je zelf leren. En welke obstakels er liggen, ga je ook zelf leren. Precies passend in jouw levensverhaal. Het blijven praten over de muisjes op het beschuitje en de schattigheden die er ook gewoon zijn, is praten over het topje van de ijsberg. Wat daaronder zit, maakt het fascinerend. Bij het aansjorren van het jasje van mijn zoontje, dat nu op zijn zij op het groene linoleum ligt, praat ik nog wat met Larissa. We krijgen liedjes mee voor thuis. Maar de liedjes zitten al in mijn hoofd. Ze zullen er altijd blijven. Als alles voorbij gaat, mijmer ik thuis als ik ’s avonds met espresso aan tafel zit en ik mezelf kan horen ademhalen, dan is er eigenlijk geen ‘voorbij’. Alleen een ‘altijd’. Dat noem ik nog eens troostend. Geschreven door Yellow Inc - Bezield schrijfstudio

Ruim 100 ouders aanwezig bij de lezing ‘ motivatie binnenstebuiten’ door Huub Nelis van Youngworks Hoe motiveer je jongeren?

NIEUW! Mamacafé in de ontmoetingsruimte van het Centraal Servicepunt Bennebroek (Kerklaan 6). Aanvang 10.00 uur, einde 11.30 uur. Dé plek voor (aanstaande) moeders en vaders van jonge kinderen, waarbij ook de baby’s en peuters van harte welkom zijn. Tijdens de maandelijkse Mamacafés spreken we onder het genot van een kop koffie of thee met elkaar over onze kinderen, hoe ze groter groeien, over de peuterpuberteit, over de Jeugdgezondheidszorg, over de combinatie kinderen en werk, over leuke kinderboeken en over handige tips bij het opvoeden. Het Centrum voor Jeugd en Gezin Bloemendaal, Welzijn Bloemendaal, het IKC de Franciscus en de Bibliotheek Zuid-Kennemerland zorgen iedere maand voor een deskundige die u graag antwoord geeft op uw vragen over het thema van de ochtend. Op woensdag 4 oktober is Jacqueline Vlegels, docente Baby en kindergebaren aanwezig. Zij neemt je mee in de wereld van de gebaren en vertelt hoe je meer interactie kunt krijgen met je baby. Loop gezellig binnen tussen 10.00 en 11.30 uur, je hoeft je niet van tevoren aan te melden. Het is gratis. Voor de oudere kinderen is er ook een leuk programma.

Column over de muziekochtend door Yellow Inc - Bezield schrijfstudio met #larissawiegman N A A R D R O M E N L A N D “Er gaat een treintje naar dromenland, achter het stuur zit een olifant. Ga maar lekker slapen, dan mag je zomaar mee, Tsjoeke tsjoeke, chocolade, naar de limonadezee. Vlak voordat je wakker wordt, ga je vliegensvlug, naar je eigen fijne plekkie in je bedje terug.” De kindjes in de kring staren als kleine volwassenen in het luchtledige. Zitten net als ik al op hun trein naar dromenland. En dat om elf uur s’ ochtends. De zinnen vinden hun weg naar mijn buik. Bij ‘ga maar lekker slapen, dan mag je zomaar mee’ voel ik me week en heb ik zin om in een opgemaakt bed te gaan liggen, warm en lekker knus. Na wat googelen blijkt Herman Brood het eens gezongen te hebben. Dat zo’n rocker zo’n ondraaglijk lief kinderliedje heeft gezongen. Niet gek dat mijn treintje terugrijdt naar mijn jeugd, naar mijn vader. Hij was geen rocker, maar wel rockte hij het voor míj. Hij was stoer in mijn ogen. Groot van stuk, stoppelbaard, diepe en warme stem, impulsief in veel, wat onverantwoord ook waar het zichzelf betrof en verder, had hij een ziel waar ik in weg kon zinken. Vroeger las hij me voor, voordat ik ging slapen. Ik lag op z’n brede, behaarde borst. Zijn liefde voor mij vermengde zich met onze liefde voor verhalen en samen bromden we de grote nacht in. Hij sliep eerder dan ik en ik liet hem. Een brede borst om op te liggen, waardoor we het aandurven te dromen. Volgens mij is dat een basaal verlangen van ons mensen. We zoeken zo driftig naar hoe ons nest eruit moet komen te zien. Het huis, de tuin, de auto. Als we onszelf wat minder met de ander vergelijken, worden deze uiterlijkheden vanzelf een reflectie van een innerlijk gevoel van welbevinden Mijn oma sprak me eens met vertrouwen toe, toen ik met mezelf in de knoop zat: ‘Jouw scheepje vindt z’n veilige haven wel’. Dat ben ik nooit vergeten. Ze voelde dat ik ernaar op zoek moest gaan. Zoeken naar veiligheid, een inwendig gevoel van een brede borst om op te liggen, is misschien wel een tocht waar we het op moeten wagen. Ik zeg ‘erop moeten wagen’ want voordat je lekker ligt, is een zekere ontspanning nodig. Een vorm van overgave. Dat ik dit verhaal nu schrijf en met jullie deel, is een bewijs van mijn steeds meer gevestigde gevoel van veiligheid, want het uiten van wat in mij leeft via het papier, bleek een van míjn veilige havens. Nu kan ik uitvaren. Nu kan ik dromen van andere havens. Vind je brede borst. Je veilige haven. Want uitvaren en dromen vanuit jouw plek, is wat gelukkig zijn meer maken dan een paar woorden die je zo even snel kunt zeggen.

Week van de opvoeding Lezing over motivatie bij jongeren Door Huub Nelis Hoe krijg je je zoon of dochter in beweging? Wat voor rol heb je daar als ouder in? Hoe kun je jongeren daarbij ondersteunen? CJG Heemstede en Bloemendaal organiseert deze lezing in samenwerking met WIJ Heemstede. Wanneer & waar De lezing vindt plaats op donderdag 5 oktober van 20.00 (inloop vanaf 19.45 uur) tot 22.00 uur bij WIJ Heemstede in de Luifel, Herenweg 96 in Heemstede. Aanmelden kan via info@wijheemstede.nl of telefonisch op 023-5483828. Er is slechts plek voor 200 deelnemers!

Column over de muziekochtend door Yellow Inc - Bezield schrijfstudio met #larissawiegman D A N S J E ? Laatst was ik op een feest, niet zomaar een feest. Midden in het bos. Met muziek, goede wijn. En mooie rokken. Na een tijdje tegen een deurpost te hebben geleund, begon de muziek binnen wat harder te klinken en werd de bas opgepikt door iets in mij dat zin had om te dansen. Toen ik lang genoeg danste, voelde ik niet meer die stem van ‘is dat shirt wel passend bij mijn zalmroze lange, nieuwe rok?' De spiegel in onze badkamer komt niet voor niets tot m'n middel. Want met een blik van ‘het is niet goed’ wordt zelfs de mooiste outfit maar niks. ​Wanneer voelen we ons vogelvrij, lichter dan lucht, oordelen we even niet over onszelf of de ander? Volgens mij is dat als we dansen. Jonge kinderen bevinden zich altijd in die staat, waarnaar we als grote mensen weer terugverlangen. Mijn dochter loopt nu met lange, dunne benen, haar richting nog niet helder maar haar stappen wel. Ze wordt zich steeds meer bewust van wie ze is en dus ook van wat er voor meningen en oordelen in de lucht hangen. Dat vind ik moeilijk. Het liefste zou ik haar voor altijd die onnozelheid gunnen. Die staat van ‘dansen’ door het leven. Bij een muziekochtend houden ze ook van bewegen. Van dansen. Moeders komen uit hun kleermakerszit, wat roestig en met gewrijf over hun houten knieën. Niet eens zozeer ‘houten’ vanwege het in kleermakerszit zitten, meer vanwege de maandenlange bukbeweging om hun baby op te rapen. Larissa drukt ondertussen op ‘play’. Hoe het eruit ziet als pak ‘m beet tien moeders mogen dansen? Springend op hun gympen (wel zo praktisch als je moet rennen en vliegen), handen zwaaiend welke kant ze maar op willen want hee, niemand kijkt mee behalve onze kinderen en laten die ons nou sowieso geweldig vinden, wat we ook doen. Omdat we - niet te houden - veel van ze houden. En zij van ons. We kijken niet naar elkaar en voelen niet of we voor schut staan, wat een ander vindt. Wat we van onszelf vinden wordt door de vrolijke noten en lol in het lachen en onze voeten hard laten landen op de linoleum vloer niet meer dan een onbeduidend zinnetje. Wat zijn we mooi als we niet denken. Ik zou kunnen zeggen ‘ik hoop dat ik deze gedachte vasthoud’ en het dan proberen vast te houden. Maar het nare met proberen vast te houden is, dat het jou dan op den duur gaat vasthouden. Zo vast dat het een greep wordt, waar je je weer úit wilt werken. Dus laat ik het los, maar zal ik het niet vergeten.

Photos from CJG Bloemendaal's post

Wat is het toch heerlijk om buiten te spelen!! #buitenspeeldag2017

Timeline Photos

Column door Jitske van Oosterom H A L L O Een klein woord van grote betekenis. Iedere muziekochtend opent steevast met Tijn het Konijn: ‘Hallo, hallo, hallo, ik ben Tijntje. Hallo, hallo, hallo, goedemorgen allemaal!’ Wat daarop volgt, voelt als een lofzang. Het hele zinnetje wordt nog ’s door alle moeders en alle kinderen ingezet en wordt afgesloten met een groet, speciaal voor jou. Als mijn dochter aan de beurt is en we ‘Hallo Isa’ toegezongen krijgen, kruipt mijn ze weg, maar haar ogen glimmen. Als achter mijn oksel een huis was geweest, zou ze de deur hebben geopend om daarin te gaan zitten. Zo spannend! Hoe vaak zeggen we niet hallo? Hoe vaak zeggen we dat niet zonder er ons hele hart bij te betrekken? Vanuit het hoofd ‘hallo’ is echt anders dan vanuit het hart. Toen ik nog in de commerciële sector werkte, kreeg ik van steeds dezelfde een door een grijns ondersteunde ‘hallo, Jitske' bij de lift op weg naar boven. Dat zij mijn naam wisten, was goed voor hun imago. Ik voelde me allenig. Hallo zeggen zou een uiting moeten zijn van nieuwsgierigheid naar de persoon in kwestie. Zeker als je ervoor kiest er een voornaam achteraan te plakken. Een leerschool voor het activeren van je gevoel, is een keer in de kring te gaan zitten bij Tijntje. We zijn allemaal zo jong geweest. Toen stond alles aan, antennes op scherp. Daarom wil Isa wegkruipen. Zij kan een begroeting niet missen, omdat ze er helemaal op is ingesteld begroet te worden. Ze staat klaar om te ontvangen. Dat is de magie van onze kinderen. Ze heeft nog geen idee van hoe je een muur zou moeten bouwen. Zij voelt de ogen als laserstralen, het zingen komt haar richting op. En dan volgt een primaire reactie. Het ene kind kruipt weg, het andere breekt open en weer een andere kan niet wachten om naar voren te stormen, recht in de armen van Tijntje. Ik denk dat we ook bang zijn om die ander teveel te zien. Dat die ander teveel vriendelijkheid, aardigheid en liefde zou voelen en zich geen raad zou weten. Als je liefde op je af krijgt, zou je wel eens verlegen kunnen worden, weg willen kruipen. En toch weet ik zeker dat je hart een sprongetje maakt, net zoals bij mij, toen ik en mijn dochter werden toegezongen door een aantal blozende moeders met hun kinderen.

Timeline Photos

Gisteren een geweldige dag gehad op de nationale buitenspeeldag gehad #welzijnbloemendaal #cjgbloemendaal #sportsupport #jongerenwerk #bloemendaal #gemeentebloemendaal