Bij de Talamini’s draait het in het dagelijkse leven nog altijd om de zaak met de zomerse lekkernij ijs. En dat al meer dan zeventig jaar in Almelo! Het Italiaanse dorpje Vodo di Cadore met zo’n kleine duizend inwoners is een stip op de kaart in de Italiaanse Alpen. Het ligt niet ver van Cortina d’Ampezzo, waar in 1956 de Olympische Winterspelen werden gehouden. Rond 1900 was het een boerendorp met enkele grote families zoals  de Belfi’s, de Gregori’s en de Talamini’s. Om de armoede te ontvluchten zochten enkele families uit het dorp hun geluk in het noorden van Europa, waar ze een ijssalon begonnen. De allereersten vestigden zich in Duitsland, Oostenrijk en Polen. Door de Eerste Wereldoorlog kwam er een kink in de relatie, maar daarna trokken ze er weer op uit. En dit maal ook naar Nederland. Wegens het succes van hun Italiaanse ijs kwamen ze steeds weer terug. In de wintermaanden woonden ze meestal in Italië, maar als de zon weer hoger kwam, zochten ook zij weer hun ijssalons op.

De familie Talamini uit Vodo di Cadore behoorde tot de families in het bergdorp, die hun toevlucht zochten in het rijkere noorden van Europa. Zo kwam Vittorio Talamini met zijn vrouw Carlotta Gregori en twee jonge kinderen over de Alpen naar Nederland. Vittorio was op 19 januari 1894 geboren op de boerderij in het bergdorp en zijn vrouw Carlotta zag er op 9 april 1905 het levenslicht. Hij had met zijn vrouw al eerder het dorp verlaten om in Parabiago een nieuw bestaan op te bouwen. Daar in Parabiago werden ook hun kinderen Antonio en Gian Piero geboren: Antonio op 12 januari 1924 en Gian Piero op 11 december 1933. Vader Vittorio kreeg daar het ijsmaken onder de knie en gelokt door een zus Gabriella Talamini in Tilburg en een broer Aldo Talamini in Eindhoven zetten ze hun kaarten op Nederland. In het voorjaar van 1936 kwam het gezin naar de lage landen en ze gingen ijs verkopen op de Coolsingel in Rotterdam. In 1938 openden zij een ijssalon aan de Lange Delft in Middelburg en een ijszaak in de Spuistraat in Vlissingen. Ze woonden in Vlissingen en aan het begin van de oorlog hadden ze onderdak in Middelburg. Vandaar kwamen ze in het begin van 1941 naar Almelo.

In Almelo huurde Talamini senior een winkel van de weduwe Ten Bosch aan de Grotestraat, de plek waar ze nog altijd een zaak hebben. Antonio en Gian Piero groeiden erop. Gian Piero Talamini had in Vlissingen een jaartje kleuterschool gehad en zette zijn voet over de drempel van de St. Radboudschool in de Winkelsteeg. Meester Vloedbeld vond de naam Gian Piero veel te moeilijk om uit te spreken en vanaf dat moment was het Piet! En zelfs voor zijn Italiaanse familie en vrienden werd het later Piet Talamini. Gerrit Hondebrink, de secretaris van de athletiekvereniging SiSu bezocht in latere jaren eens zijn geboortedorp Vodo di Cadore en vroeg naar het geboortehuis van Gian Piero. De oud-dorpsgenoten haalden hun schouders op en zeiden, dat ze wel het huis van Piet Talamini wisten te staan. Zo was de Italiaan Gian Piero Talamini voor iedereen Piet geworden. Piet Talamini wilde na de lagere school eigenlijk naar de textielschool, maar studeren leek hem niet alles. Dat ontlokte zijn vader de opmerking: “Je kunt hier niet rondlopen zonder iets te doen”. En zodoende kwam hij in de vijftiger jaren rond zijn achttiende levensjaar in de zaak aan de Grotestraat. Piet daarover: “Eerst mocht ik niets anders doen dan alleen tafels schoonmaken en de zaak opruimen. Maar ik leerde gaandeweg het vak van ijsmeester en in de zeventiger jaren nam ik de zaak over van de ouwe baas”.  


Ze raakten aardig ingeburgerd in de Aastad, maar in de wintermaanden verruilden ze als gezin steevast Almelo voor Vodo di Cadore. Dat gold ook voor de liefde van Piet voor het zwakke geslacht. Hij ontmoette tijdens een winterverblijf Massimina de Sandre. Zij was in San Vito geboren op 10 april 1939 en daar trouwden ze op 31 januari 1970. In datzelfde jaar kwam zij voor het eerst in Almelo. De nog altijd goedlachse Massimina: “Ik vond Almelo een schattig stadje. Als je even buiten de stad ging, liep je tussen de koeien in de groene weiden. Heerlijk.” Ze gingen wonen bij zijn ouders boven de zaak aan de Grotestraat. En elk voorjaar openden ze weer de deuren van de ijssalon met terras om daarmee de kost te verdienen.