Γεύσεις γνώριμες και αγαπημένες που ταιριάζουν σε όλα τα γούστα, θα "γράψουν" και στο δικό σας ουρανίσκο! Το Λιακωτό είναι ένα αναπαλαιωμένο σπίτι που αναπλάστηκε με πολύ μεράκι και αγάπη. Το όνομα του το πήρε από το χάδι του ήλιου που το περιλούζει. Εδώ θα γνωρίσετε τη γαστρονομία των αισθήσεων σε πολύ προσιτές τιμές. Γεύσεις γνώριμες και αγαπημένες που ταιριάζουν σε όλα τα γούστα, θα "γράψουν" και στο δικό σας ουρανίσκο! Μπορείτε να απολαύσετε ονειρεμένα μεσημεριανά γεύματα, δείμνα με την οικογένεια και τους φίλους σας που θα τα θυμάστε.

Το κτίσμα, στο οποίο στεγάζεται το Λιακωτό, αποτελεί μια πλινθόκτιστη κατασκευή του 1949, χρονολογία κατά την οποία λαμβάνει χώρα ο γάμος του Χριστόδουλου και της Κυριακής (Καλετούς) Χατζηκυριάκου. Η κτηριακή αυτή κατασκευή αποτέλεσε την μόνιμη κατοικία του ζευγαριού για πάνω από μισό αιώνα. Εκεί μέσα έζησαν στιγμές ευτυχίας, χαράς αλλά και λύπης που προσιδιάζουν σε κάθε αγροτική οικογένεια , που παρά τα πενιχρά οικονομικά μέσα που διέθετε ήξερε να περνά καλά. Ο Χριστόδουλος και η Καλετού το 1950 αποκτούν μέσα στο οίκημα αυτό το πρώτο τους παιδί, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια άλλα έξι, μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος (Ντίνος) Χατζηκυριάκου (1961), εμπνευστής αλλά και ενσαρκωτής της ιδέας ενός καταστήματος εστίασης με παραδοσιακή χροιά, του Λιακωτού. Μέσα στο σπίτι αυτό λοιπόν, μεγάλωσαν και έζησαν τα μαθητικά και νεανικά τους χρόνια· ο Κυριάκος, η Χρυσταλλού, ο Νίκος, η Μαρία, η Αντρούλα, ο Ντίνος και ο Γιώργος.

Το σπίτι ηλεκτροδοτείται το 1956, χρονολογία κατά την οποία το ηλεκτρικό ρεύμα μπαίνει στη ζωή των κατοίκων του οικισμού της Κοκκινοτριμιθιάς, εξ’ αιτίας των κρατητηρίων, τα οποία βρίσκονταν στην περιοχή.

Πλήθος αναμνήσεων ακολουθούν το οίκημα. Αναμνήσεις καθημερινές όπως αυτή με τις διάφορες φωλιές των στρούθων (μικρά πουλιά), οι οποίες βρίσκονταν μέσα σε τρύπες στους πλίθινους τοίχους του, αλλά και πιο σημαντικές όπως αυτές από τις διάφορες εφόδους για έρευνα από τους Άγγλους στρατιωτικούς με τους ανιχνευτές μετάλλων, κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.  Η Καλλετού, γυναίκα δραστήρια και με χιούμορ, ήταν αυτή που τους έκανε αστειευόμενη διάφορες υποδείξεις, μην αφήνοντας το φόβο να κυριεύσει της ζωές της οικογένειάς της.

Μετά το θάνατό της, στις 6 του Απρίλη του 2001, ο γηραιός πια Χριστόδουλος παραμένει στο κτίσμα για περίπου 5 χρόνια, ως το 2005, χρονολογία κατά την οποία το εγκαταλείπει κάτω από το βάρος της μοναξιάς, συνεπεία του κενού που άφησε πίσω της η σύζυγός του.

Το 2008 αρχίζουν οι εργασίες αναπαλαίωσής του έτσι ώστε στις 30 Ιανουαρίου του 2009 να παρουσιάζεται με τη σημερινή του μορφή, ως το Λιακωτό, ο τόπος όπου η τέρψη των αισθήσεων μέσω της γαστρονομικής απόλαυσης αναμειγνύεται με τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής!