Open brief Ik heb er zowaar 4 dagen over gedaan om te overwegen of ik dit zou doen. Ik doe het. Ik weet ook dat ik hierdoor ‘mijn nek uitsteek’. Enkele dagen geleden postte ik een bericht ivm het overlijden van mijn ex-partner, waarop ik van velen bemoedigende reacties kreeg, waarvoor dank. Maar het overlijden van Kris Brouckaert heeft mij diep, zéér diep, geschokt. Ik verduidelijk even: ik was, voor zover ik kan nagaan, zijn tweede partner, en de partner met wie hij het langst een , -zij het zeer turbulente- relatie heeft gehad. Onze relatie was een relatie waarvan we beiden ‘wisten’ dat ze echt op wederzijdse liefde was gebaseerd. Alleen wisten wij, geen van beiden, hoe we dat tegenover de andere op een goede manier konden duidelijk maken. De relatie eindigde niet omwille van het verloren gaan van ‘liefde’, maar omwille van de onmogelijkheid’ ervan, op dàt moment. Niettemin ben ik hem al die tijd, dus nu 15 jaar, blijven liefhebben en ‘volgen’. Of ik dat nu wilde of niet: over Kris bereikten mij, via allerlei kanalen, op de meest onverwachte momenten, steeds negatievere berichten. Vanaf de eerste week na onze scheiding wist ik dat het ooit ‘verkeerd’ zou lopen. Ik kreeg allerlei signalen die duidelijk die richting uitgingen, en niet in het minst, uiteindelijk, omtrent zijn gebruik in bepaalde contexten , van een bekende harddrug ‘cristal met’. Absoluut niet mijn ding. Nu, 15 jaar na dato, zijn we dus ‘zover’: Kris, mijn lieve lieve Kris, is niet meer. Ik ben overigens op de meest beledigende wijze in kennis gesteld van het plotse overlijden van Kris, maar dat terzijde. Wat ik met deze meen te moeten doen is, via dit kanaal, eindelijk eens de hypocrisie te doorbreken en mensen op hun vernietigende en verpletterende verantwoordelijkheden wijzen. Ik besef dat Kris naar het zich laat uitschijnen aan een of andere overdosis is gestorven, minstens aan de rechtstreekse of onrechtstreekse gevolgen van ‘overmatig druggebruik’, ongeacht de ‘ ‘verhullende verhalen’ welke de ronde doen (‘ongelukkig gevallen in zijn appartement…’). Het wordt tijd om de dingen bij de naam te noemen. Ik weet wèl dat het niet zijn bedoeling was om ‘over te gaan’. Dat is gewoon ‘gebeurd’. En tot zijn eigen grote consternatie en spijt. Wat mij stoort in het hele verhaal, is dat ik zovele ‘spijt- en verdrietbetuigingen zie verschijnen via andere profielen,- terecht, want hij was een lief en mooi mens-, maar dat bij al die mensen ook die mensen zijn die hem juist in dat milieu hebben geïntroduceerd, wel beseffende dat Kris zeer ‘beïnvloedbaar’ was. Ik ‘kende’ Kris. Hij was in al die jaren nadien, niet veranderd: dat bleek duidelijk tijdens de uiterst zeldzame momenten (letterlijk) dat we mekaar nog hebben ‘ontmoet’ en uit de vele berichten die ik over hem ontving tot recent zelfs: totaal door drugs onderuit in een bekende leerbar (waar nooit iemand harddrugs gebruikt, oh nee!...), gedrogeerd rondhuppelend in dezelfde bar, een van zijn talloze bedgenoten – ook ‘gestorven’ inmiddels- die mij zonder omwegen vertelde: ‘hij zit aan de cristal met’. Die berichten, die feitelijke vaststelling, gooiden mij, telkens en telkens weer, helemaal overhoop…Ik heb dat aan sommigen onder mijn bekenden/vrienden ook verteld. Hemzelf daarover iets vragen, was uiteraard totaal onmogelijk: zijn ‘angst’ voor mij was ongemeen groot: hij wist, al van tijdens onze relatie dat ik hem doorzag als het op ‘verhalen’ en ‘excuses’ aankwam. Hij kon, zelf, de confrontatie met (de) waarheid niet aan. Nooit overigens. Wat mij opvalt in dat ‘milieu’, is dat niemand de verantwoordelijkheid ‘op zich neemt’. Ik weiger om dat nog te aanvaarden: het fetishmilieu en niet in het minst bepaalde segmenten daarin, zijn onmiskenbaar een broedplaats voor verslavingen van dit soort. Ik wijs niemand individueel, met de vinger, maar onder zijn zogenaamde ‘vrienden’, zijn er in het zelfde bedje ziek, al(veel) langer dan bij hem het geval was toen hij ermee begon. Maar…het werden wel, een voor een, en soms met meerdere tegelijk, zijn ‘speel’-genootjes…een maal, meerdere malen…De lijst is niet klein. Hij had een ‘naam’ op dat vlak, helaas. En Kris, ..beïnvloedbaar als hij was…is mee in dat straatje gesukkeld. Hij was ‘zwak’ als ‘persoon’ en men heeft van die ‘zwakte’ geprofiteerd. Veel gelachen met Kris omdat hij zo’n plezante lieve knul was en allicht op fysiek vlak zijn kunnen of zijn verlangens niet onder stoelen of banken stak. Waarom? ….’Om zichzelf’ te bewijzen op een manier welke hem allicht op het lijf geschreven stond. De veel diepere kant van Kris heeft nooit iemand gezien, al dacht men van wel. Misschien een enkeling… En als men het al gezien had, dan blijkt degene die hem in het harddrugsex-circuit heeft geïntroduceerd, daarin al zeker helemaal niet geïnteresseerd. Men ‘gebruikt’, we bieden het aan, hij ‘gebruikte’. So what. Kris dood? ‘Collateral damage, shit happens’. Dàt is, in wezen, de achterliggende, brutale, nietsontziende gedachte. Niet meer, niet minder. Men moet niet iemand eerst introduceren in het sex-met-harddrugs-verhaal, vervolgens enkel omwille van het eigen genot (neen harddrugsex gaat niet om een gemeenschappelijke beleving, het is een puur egoïstische, egocentrische beleving), erin meegaan en dan, als het te laat is, zeggen ‘wir haben es nicht gewusst’. Ik voelde mij niet meer bereid om nog langer te zwijgen: mijn liefde voor deze (jonge)man, de pijn, het verdriet en de verontwaardiging als gevolg van zijn sterven , is mij veel te groot: Er is een collectieve verantwoordelijkheid van dat milieu ten overstaan van dit slachtoffer, en de vele andere die daaraan reeds ten onder zijn gegaan, en nog zullen gaan. En het wordt hoog tijd dat men diegenen die in dat circuit (al dan niet in een bar, een sexclub of thuis of waar dan ook) rondhuppelen als konijnen, bij de lurven pakt en hen goedschiks of kwaadschiks op hun verantwoordelijkheid wijst. Kris is, zelf, niet verantwoordelijk voor zijn eigen dood: hij is er zelf totaal door verrast en er volledig door in de war, is mijn vaststelling. Maar het is onomkeerbaar. De collectiviteit van het harddrug sexmilieu heeft boter op het hoofd, evenals de velen die daarin rondlopen en doen alsof harddrugs gebruiken een faits divers is, die zelf geen ruggengraat hebben, maar wel een grote mond opzetten. Onder diegenen die dit lezen, zullen er een aantal verontwaardigd reageren. So be it. Wat ik schrijf, is waar. Tot diegenen die hem hebben gekend en die harddrugs gebruiken, en/ of hem daarmee in contact hebben gebracht, zeg ik: neem eindelijk eens je verantwoordelijkheid op voor jezelf en de maatschappij. Aan die individuen, of het nu ‘vrienden’ zijn of niet, zeg ik ook duidelijk de wacht aan: stop met anderen mee te sleuren in je eigen vernietigend verhaal. Kijk naar je eigen zielige gedrag en leer ontdekken welk mooi mens daaronder zit: die weg is lang, zéér lang. Maar het loont. Doe je dat niet vrijwillig, dan zal het anders moeten, maar het moèt. En zolang de omstaanders niet keihard reageren op de nonsens die je vanuit je eigen angst verspreidt, en op het gevaar dat je voor anderen betekent, dragen zij mee verantwoordelijkheid. Een ding is zeker: we hebben, allemaal, ontzettend veel verdriet omdat het gebeurde onomkeerbaar is. Laat dat een aansporing zijn om dingen te veranderen.

Brocéliande

Sjamanistische werkshop 2012 Bretagne