Plays the blues for you The Story Of The Crossroad


Er was eens een cafe in Achter Olen op de hoek van Oevelseweg en Melkerijstraat genaamd In De Sleutel .

We schrijven juli 1970 Jefke Pastoor de baas van In De Sleutel voelt zich niet langer fit genoeg om zijn klanten van schuimend gerstennat te voorzien. Geen nood echter . Zijn kleinzoon Erik wil de tapkraan best overnemen.

Maar als jonge snaak van zeventien ziet hij de zaken enigszins anders dan Vava. Naar het voorbeeld van de Barakuda in Mol en de Geelse Bistro wil hij samen met zijn zus Myriam en Lia zijn lief een alternatieve kroeg beginnen. Hij installeert een draagbare pick-up,koopt een pak platen (LP’s) over van een dj, schildert twee markante koppen van een Jimi Hendrix's LP op de buitenmuren en cafe de Crossroad is geboren.

De eerste klanten zijn een handvol vrienden uit het dorp en een stel schoolkameraden . De nieuwbakken kroegbaas studeert immers nog . Al is studeren een groot woord . Zijn bureau staat in’t cafe opgesteld en ligt voortdurend bedolven onder een berg stripverhalen. Enkel als pa (Sooi) of ma (Marie) Vanlommel vanuit hun kruidenierswinkel ( SPAR ) de herberg binnenvallen, verdiept zoonlief zich in meer stichtelijke literatuur . De resultaten zijn navenant. Student Vanlommel haalt net zoveel herexamens als er vakken zijn op het examenrooster.
Niet getreurd echter. Werk is vlug gevonden en de zaak begint volk te trekken. Al zijn het rare gasten die zich aan de toog nestelen. Vrijwel allemaal hebben ze haar tot op hun achterste. Sommige zijn gestoken in Indische hemdjes andere lopen blootsvoets. Ze luisteren naar de schilderachtige namen als Woody, Bronco, Bobo, Baron of Poes. Ze hebben dikwijls ook rare gewoonten. Een van hen blijkt bijna drie meter hoog te kunnen urineren, een andere verzet op een avond moeiteloos 54 pinten bier. Lol tappen kunnen ze echter allemaal.

De klanten komen meestal van ver (ver was in die tijd wel betrekkelijk)en zijn praktisch allemaal van het mannelijk geslacht. Dat is niet verwonderlijk. De kroeg heeft geen al te beste naam. De hippe vogels die het etablissement bevolken werken blijkbaar bevruchtend in op de fantasie van de goegemeente. Ze zouden daar in de Crossroad allemaal in hun blootje rondlopen, drugs paffen en allerlei capriolen op matrassen uithalen die in de herberg zouden rondslingeren. Je reinste flauwekul natuurlijk. Het kon er in de Crossroad wild aan toe gaan, maar het bleef altijd binnen de perken. Daar keek ma Vanlommel wel op toe, die vanuit haar zetel naast de stoof graag mocht luisteren naar de spookverhalen en knotsgekke prietpraat die de bonte vogels aan de toog uitkraamden. Wat de alternatieve jongeren naar het kroegje dreef, was de maffe sfeer. Die werd niet enkel door de underground muziek (elke week nieuwe LP’s waar vele klanten met het eerst voor kennismaakten zowel met muziek als met uitvoerder) en het bizarre interieur (meestal met nagels vluchtig ineengeklopt) maar ook door de heel aparte manier waarop de kroegbaas met zijn cliënteel omging. Al deze elementen samen zouden de pijlers vormen waarop de mythe van de Crossroad is gebaseerd.

We schrijven mei 1990. Van de oude Cross is niet veel meer overgebleven. In September verhuisde de kroeg van de Oevelseweg naar de Schoolstraat. De oude Crossroad was een bouwvallige kempische hoeve en de nieuwe oogt als een Spaanse haciënda. De hippies, freaks en zuipschuiten van vroeger zijn verdwenen en meestal omgeturnd tot brave huisvaders.